دین آرامش بخش ما

مسیر"چه کنم"های شتابزده …

“مراقبه اونم تو خواب؟! این دیگه چه مدلشه آخه چطوری؟!
سالها طول کشید تا لابه لای کتاب ها و شرح حال علمای بزرگ، راز این علامت سوال بزرگ را فهمید.
قبل از آن همیشه تا اسم مراقبه را می شنید، آن صحنه ی تکراری از فیلم هایی به ذهنش می آمد که خانم آلامدی نشسته در جایی پر از گل و بلبل و نورپردازی و شمع و با ژست خاصی در تفکر است…
و بعد هم که سرو صدای بچه ها و همسرش به گوش می رسد، با عصبانیت همه ی آن بند و بساط ها را پرت میکند و آن دیالوگ تکراری را میگوید: ” اه چه خبره خونه رو روسرتون گذاشتین… حسمو بهم زدین، تمرکزم بهم خورد…”

اما با مطالعه زندگی علما و انسان های ناب روزگار ، عطر خوشرنگ مراقبه را حس کرد…
اینکه در لحظه، لحظه ی زندگی روزمره ات در ذکر و خودآگاهی باشی.
اینکه وقتی گفتی(لا اله الا الله) آن را نه فقط، سر سجاده، بلکه در میانه ی شلوغی بازار و سر هر حق و ناحقی به یاد داشته باشی…
اینکه هر لحظه و با هر نفس، به آرامی هوشیار باشی که در حضور چه عظمتی، نفس میکشی…

چنین است که وقتی از آیت الله بهجت رحمة الله علیه، راز سعادت و مسیر سیروسلوک را می پرسیدند، میفرمود: ” تو به همین ها که می دانی، عمل کن! بقیه ی راه روشن می شود.”
دنبال فرمول های پیچیده بودن، تنها یک مشت آگاهی پوچ در سرمان می ریزد که گیج ترمان میکند
. آگاهی وقتی رهگشاست که با عمل، همراه شود. وگرنه خدای نکرده انسان می شود مصداق آن آیه قرآن که حماری را در حالیکه فقط بار کتاب حمل می کند، مثل می زند…

در این دنیای شلوغ و گول زنک، بعضی ها حتی بیداری شان هم در مراقبه نیست… سراسر بی خبری و پوچی ست و بعضی ها خوابشان نیز مراقبه است…
و هنر این است که در میان جمع، در لحظه لحظه ی مسیر"چه کنم های” شتابزده، انتخاب های صحیح را تیک بزنی ✅ و در میان جماعتی که تو را هزار رنگ میخواهند، همچنان با پافشاری، یکرنگ بمانی…
مهم آن است که با خانواده ات، دوستانت، اطرافیانت به زیبایی رفتار کنی و عطر یاس بپراکنی در باغ هستی، اما همچنان دلت با(او)? باشد و لاغیر…


هرگز حدیث حاضر غایب شنیده ای؟!
من در میان جمع و دلم جای دیگر است…

#به_قلم_خودم
#دین_آرامشبخش_ما
#انس_با_قرآن_مجید
#به_قلم_شیدا_صدیق
#تلنگر
#خودسازی
#بهجت

چند روز بود که میخواستم شیشه های غبارگرفته را برق بیندازم و دست دست می کردم…و حالا از پشت پنجره ی تمیز، به منظره ی زیبای باغ نگاه می کنم…

راستی حضرات معصومین علیهم السلام و علمای نورانی ما، چرا اینقدر روی بحث استغفار تأکید داشتند؟
و تا کی می خواهیم دست دست کنیم برای پاکسازی درونی؟
به غبارهای تلنبار شده ی کنج پستوی وجودم که نگاه میکنم .حس میکنم همین الان،⏰ همین لحظه ای که قلبم هم نوا با ساعت، در ضربان ثانیه های گریزان، با تپش مداوم، اعلام زندگی میکند، وقتش هست.

باید بنشینم و بازنگری کنم که با خودم چند، چند هستم?? و چقدر مثبت ها و منفی هایم، عرصه ی جولان گرفته اند در مرتع وجودم…
تا پنجره را تمیز نکنم، زیبایی های باغ، رخ نمی نماید و تا شستشوی درونی را آغاز نکنم، استعدادها و زیبایی های وجودم حتی برای خودم هم، کشف نشده می ماند، چه برسد برای دیگران..

تیک تاک ساعت، مثل کلاس درسی که مهم ترین آموزه های زندگی را به من یاد آوری میکند، در دلم طنین می اندازد:
تا فرصت باقی ست، پاکسازی درون را انجام بده و بگذار فرشته ها در هوای معطر وجودت، نفسی تازه کنند …

«شستشویی کن و آنگه به خرابات خرام…»

#به_قلم_خودم
#دین_آرامشبخش_ما
#به_قلم_شیدا_صدیق
#تلنگر
#خودسازی

#به_قلم_خودم یکی از روزهای شاد آفتابی بود، از آن روزها که انگار زمین و زمین با آدم در آشتی هستند و ناخودگاه ریتم شاد آرامش در دلت طنین می اندازد.
چهارده سال بودن و کلی حس خوب دخترانه، زیر پوست خوشی های لحظه ها، حال دل آدم را تابستانی و شاد می کند. و این قانون نانوشته ی ساده ترین سالهای عمر انسان است.
با خاله ی بیست ساله ام ، که رفیق لحظه های نوجوانی ام بود ، قدم می زدیم و درد و دل میکردیم که با اشاره ، جوان سربه زیری را به من نشان داد و گفت: “اونی که راجع بهش میگفتم، همینه"…

بعد از گذشت اینهمه سال ، هنوز سرخی گونه ی خاله ام و چهره ی سربه زیر و ذوق زده ی آن جوان را به یاد دارم…‌انگار پس از اینهمه سال ، از پس پستوی خاطرات رخ می نماید و میگوید: گذر زمان ، یک بازی هست و عشق، آفتابی تر از تمام خورشیدهای منظومه های کشف نشده ی جهان، می تابد و محو نمی شود.
(حالا انگار چند تا خورشید داریم، بی خیال ، به رویم نیاورید?، خواستم هنرنمایی کنم با واژه ها و بحث آرایه ها، البته خدا را چه دیدی ، تازگی ها دانشمندان می گویند، این خورشید، تنها خورشید کهکشان نیست.???بحث علمی را عشق کردید… از عشق و عاشقی رسیدیم به دانشمندان و منظومه ی شمسی? … )

در همان روزها، خاله ام ازدواج کرد ، با همان جوان یا به عبارتی شوهر خاله ام. و من فکر می کنم، چقدر بدون پیچیدگی و زلال مثل آب برکه شفافی که سنگ از زیرش پیداست، می شود عاشق شد، زندگی کرد، نسل پاک مثل دسته گل تربیت کرد، خدا رو حس کرد، ، عاقبت به خیر شد…و در تمام این لحظه ها، امید داشت به روزهای آفتابی?…

خانه ی خاله ام ، پناهگاه زمزمه های نوجوانی من بود? و صمیمیت ما همچنان ادامه داشت.
در چهار فصل زندگی اش:
از باران بهاری عاشق شدن…
تا گل و لای لحظه های سخت زندگی و زمستان سردی که خواه ناخواه می آید و جاخوش می کند کنج لحظه ها…
تا پاییز ناگزیر زندگی که انگارامید، مثل برگهای زرد کم رمق، از شاخه ی عریان لحظه های زندگی می ریزد…
تا تابستان شاد و بی خیال روزهای هیجان انگیز زندگی…
و حفظ کردن دانه ی سبز و بارور امید، در تمام این چهار فصل…

چهار فصل زندگی، تازگی ها، از تقویم زندگی های امروزی خط خورده …

انگار فراموش کرده ایم که قرار نیست همیشه ، بهار باشد و شکوفه های صورتی شادی، مشاممان را نوازش دهد…
چنان در لحظه های ناخوشی، آه و ناله می کنیم، انگار نه انگار که زمستان، با همه ی سوز و سرمایش و ادعای توخالی اش، رفتنی ست و کافیست بنشینی پای حرارت قدیمی بخاری ساده ی انتظار و گرم کنی دست یخ زده از نامرادی ها را…

وقتی پاییز میرسد و برگ های امیدمان دانه دانه می ریزد، با ناامیدی و دلی شکسته به نظاره می نشینیم، افتادن آخرین برگ امید های زرد از دست رفته را…
و واژه ی"صبرجمیل” را خط می زنیم از کتاب زندگی…
چهار فصل سال را زندگی کردن ،در زندگی های قدیم، معنا داشت…‌با طنز تلخی فکر میکنم نکند تقصیر دستگاه های مدرن گرم کننده و سرد کننده ی امروزی هست که مفهوم فصل ها تغییر کرده و دیگر تابستان و زمستان یکی شده…

اما می خواهم یادم بماند ، جمله نورانی خدا را که پایان دنیا، تراژدی نیست…
و فصل زیبا و آفتابی ایی که در هیچ تقویمی نظیرش را ندیده ایم می رسد…
زمستان سرد و قهقه ی شوم سرما رنگ می بازد..
و زمین، سهم بندگان صالح خدا می شود…

?ان الارض یرثها الارض عبادی الصالحون?

#دین_آرامشبخش_ما
#انس_با_قرآن_مجید
#به_قلم_شیدا_صدیق
#امام_زمان
#خودسازی
#تلنگر

مگر چقدر وقت میگیرد یک مکث کوتاه یک دقیقه ای؟
قبل از گذاشتن هر پیامی، قبل از به زبان آوردن هر حرفی و یا قبل از انجام هر کاری، به خودمان فرصتی یک دقیقه ای بدهیم…
و‌چند سوال اساسی از خود بپرسیم؟
- نیتم برای خداست؟
- گفتن یا نگفتن این حرف یا پیام، تاثیری در هیچ کجای هستی دارد؟
- قلبی را شاد میکند؟
-_ آرامشبخش و دلگرم کننده هست؟
- تلنگر زننده و پیام دهنده هست؟
و یک‌کلام، ختم کلام:
امضای خدا و لبخند تأیید امام زمان، را در بردارد؟
مگر این یک دقیقه ی طلایی، چقدر ما را عقب می اندازد از تقویم های تلنبار شده؟
سریال، پشت سریال، لغو و‌حرفهای آبکی پشت سر هم، که ساعت ها وقتمان را درگیر کرده… اما پای مکث و تدبر که به میان می آید، یک دقیقه هم ، مصرف نمی کنیم از کوپن فرصت های باقیمانده…
نکند انقدر دست دست کنیم تا باطل شود، کوپن های طلایی از جنس ثانیه های تفکر…

به آیه های نورانی قرآن و واژه های«لایتفکرون» و «لایتدبرون»وامثالهم که مکرر تکرار شده، فکر میکنم…
دلم میگیرد از تلنگرهای مهربانانه خدا ، که دلهای خوابیده را اندک تکانی نمی دهد…

نگاهی به صحفه گوشی می اندازم…
تا فرصت سبز ایمان و‌نیت پاک، تنها یک قدم بهاری مانده…
به اندازه ی یک یاعلی گفتن حیدر وار و شروعی که سر آغاز رسیدن بهار جانهاست.

#به_قلم_خودم
#دین_آرامشبخش_ما
#انس_با_قرآن_مجید
#به_قلم_شیدا_صدیق
#تلنگر

بهانه های بارانی
برف پاک کن ماشین ، که باران را پاک می کند، تمام خاطره های بارانی عمرم ، مثل خاک باران خورده ی خوش عطر، در دلم زنده می شود و‌عطر افشانی می کند.
حتی آسفالت بی احساس خیابان، هم وقتی باران می بارد، لطیف و‌زیبا می شود…باران تابستانی آن هم ناگهانی ، همیشه ذوق زده ام می کند.
دستم را از شیشه ی ماشین در می آورم و فکر می کنم : نه! کافی نیست. باید پیاده شد و تمام قد زیر بارش باران ایستاد…
به لحظه لحظه های عمر فکر می کنم و به اینکه خدا، چقدر بهانه جور کرده تا ما در معرض بارش رحمت و فیض الهی قرار گیریم و‌ما چقدر بهانه تراشیدیم تا خودمان را محروم کنیم و مشغول سروصداهای جشن چند روزه ی پر سروصدای دنیا شویم…
انقدر دور و برمان را شلوغ کردیم که صدای نم نم باران، شنیده نمی شود…
دلم گرفته…انگار ابرهای همه ی عالم در دل خجالت زده ام ، آماده ی باریدن شده … او همه کس ماست !چرا نمی بینیم؟
چرا لای هجوم “سلام علیک ها” و “چاکرم مخلصم های” عالم خاکی، یادمان میرود که در اصل، ما هییییچ‌کس را نداریم.. تنهای تنهاییم ، بدون او… همزمان با صدای بارش باران ، با چشمانی بارانی زمزمه می کنم:«الهی من لی غیرک؟»
#به_قلم_خودم
#دین_آرامشبخش_ما
#به_قلم_شیدا_صدیق