دین آرامش بخش ما

“نمیگم این که آدم بره چهار تا عود و شمع و زلم زیمبو روشن کنه و بشینه مدیتیشن کنه خوبه یا بد هست".
به هر حال انسان امروز در به در دنبال آرام سازی ذهنی و دریافت انرژی مثبت می گردد.
اما اصل مراقبه و رسیدن به آرامش حقیقی که اینهمه بر اهمیت آن تأکید شده به این سادگی ها نیست!
با چشم بسته و تنفس آرام و این ژست ها را به خود گرفتن هم به دست نمی آید.

مراقبه حقیقی با خودآگاه بودن، دقت روی جزئیات، خود را هر لحظه در محضر خدا حس کردن، آرامش مدام در دل هیاهو و دقت نظر داشتن و متمرکز بودن روی اعمال در روزمرگی های زندگی به دست می آید.

البته آن روش ها هم ممکن است کمک کننده باشد.
اما اوج قضیه آنجاست که این لحظات خاص و محدود را ممتد کنیم و به تمام زندگی سرایت دهیم.

علامه طباطبایی درباره حقیقت مراقبه می فرماید:

? «مراقبه یعنی توجه باطنی انسان به خدا و روی نگرداندن از آن در همه احوال.. مراقبه این است که انسان در اوقات بیداری از اول صبح تا هنگام خواب از یاد خدا غافل نباشد و تمام گفتار و کردارش برای خداوند متعال و جلب رضای او باشد او را همه جا حاضر و بر کارهای خود ناظر بداند و خویشتن را در محضر او بیابد.»
در روایت آمده است :

 اعْبُد اللهَ کَأَنَّکَ تَرَاهُ فَإِنْ کُنْتَ لَا تَرَاهُ فَإِنَّهُ یَرَاکَ (بحار ج 25 ص 204)

 خدا را آنگونه عبادت کن که گویی او را می‌بینی و اگر تو او را نمی‌بینی او تو را می‌بیند.

(در محضر علامه طباطبایی ص331)


دین آرامش بخش ما
به قلم شیدا صدیق
https://golenarges18.kowsarblog.ir/