دین آرامش بخش ما

«مادربزرگ می گفت: “همیشه بعد از یک پیاده روی خوب، آدم، خوشگل تر میشه"»!

یادم نیست این جمله را در کدام کتاب خواندم.‌ فکر کنم در یکی از رمان های مری هیگینز کلارک.
اما واقعیت دارد. حالا انرژی سیال طبیعت هست یا اثر آرامش بخش و روح زنده ی سبز در دار و درخت ها…
یا تماشای مخملین گلبرگ های زیبای گل و گیاه و یا عوامل دیگر… نمیدانم.

انسان امروز که حتی محل زندگیش هم دیگر روی زمین نیست و با کلی ارتفاع از خاک، روزمرگی هایش را می گذراند، احتیاج دارد هوای ناب آزاد را نفس بکشد.
احتیاج دارد به قشنگ شدن جسمی و روحی!
(البته میدانم می شود، تعابیر بهتری هم به کار برد. مثل: زیبایی جسمی و روحی، تعالی روح و رسیدگی به ظاهر و باطن و أمثالهم…اما همین عبارت “قشنگ شدن جسمی و روحی” خیلی ساده و دلنشین، منظور را می رساند).

پیاده روی دنج در یک مسیر سرسبز را از دست ندهید.
و اگر شرایطش جور نیست، لا اقل با باز کردن پنجره ها و جریان هوای تازه، از بار منفی رکود هوای مرده دور شوید.
به قول سهراب:
بگذارید که احساس، هوایی بخورد.

علاوه بر همه اینها گاهی افکار راکد و کدر در روح ما سبب می شود که نتوانیم پذیرای نسیم جان افزای افکار مثبت باشیم.
گاهی لازم است پنجره روحمان را به سمت چشم انداز زیبای آرامش باز کنیم.
حتی گاهی لازم است از این اتاق دربسته ی افکار منفی بیرون بیاییم و در جاده روشن و دلباز افکار سبز و باصفا قدم بزنیم.
همان «صراط مستقیم»! همان راه راست آرامش بخشی که در آن خبری از پیچ در پیچی های کاذب و دلشوره آور نیست!

شاید هزار بار در مسیرهای اشتباه دور خودمان بچرخیم.
شاید فکر کنیم این مسیرهای کج و معوج فریب و زرنگ بازی در آوردن و حسد و نفاق و کینه و هوای نفس و…زودتر ما را به مقصد می رساند.

اما یک روز بلاخره می فهمیم که آرامش حقیقی فقط در این است که دست در دست او در همان مسیری که خودش آدرسش را داده، طی طریق کنیم.


پی نوشت:

تنها دعای واجب ما که بر هر مسلمانی در هر شبانه روز حداقل ده بار گفتنش واجب است در نماز بگوید همین است:
«إهدنا صراط المستقیم»

دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق
https://golenarges18.kowsarblog.ir/