دین آرامش بخش ما

مگر چقدر وقت میگیرد یک مکث کوتاه یک دقیقه ای؟
قبل از گذاشتن هر پیامی، قبل از به زبان آوردن هر حرفی و یا قبل از انجام هر کاری، به خودمان فرصتی یک دقیقه ای بدهیم…
و‌چند سوال اساسی از خود بپرسیم؟
- نیتم برای خداست؟
- گفتن یا نگفتن این حرف یا پیام، تاثیری در هیچ کجای هستی دارد؟
- قلبی را شاد میکند؟
-_ آرامشبخش و دلگرم کننده هست؟
- تلنگر زننده و پیام دهنده هست؟
و یک‌کلام، ختم کلام:
امضای خدا و لبخند تأیید امام زمان، را در بردارد؟
مگر این یک دقیقه ی طلایی، چقدر ما را عقب می اندازد از تقویم های تلنبار شده؟
سریال، پشت سریال، لغو و‌حرفهای آبکی پشت سر هم، که ساعت ها وقتمان را درگیر کرده… اما پای مکث و تدبر که به میان می آید، یک دقیقه هم ، مصرف نمی کنیم از کوپن فرصت های باقیمانده…
نکند انقدر دست دست کنیم تا باطل شود، کوپن های طلایی از جنس ثانیه های تفکر…

به آیه های نورانی قرآن و واژه های«لایتفکرون» و «لایتدبرون»وامثالهم که مکرر تکرار شده، فکر میکنم…
دلم میگیرد از تلنگرهای مهربانانه خدا ، که دلهای خوابیده را اندک تکانی نمی دهد…

نگاهی به صحفه گوشی می اندازم…
تا فرصت سبز ایمان و‌نیت پاک، تنها یک قدم بهاری مانده…
به اندازه ی یک یاعلی گفتن حیدر وار و شروعی که سر آغاز رسیدن بهار جانهاست.

#به_قلم_خودم
#دین_آرامشبخش_ما
#انس_با_قرآن_مجید
#به_قلم_شیدا_صدیق
#تلنگر