دین آرامش بخش ما

چه فرمول های جذاب کاربردی قشنگی!? در کتاب «2002 راه برای شاد زیستن» رسیدم به این دستورالعمل دوست داشتنی: «گاهی که دلتان گرفت برای شاد شدن، یک کاسه سوپ سبزیجات دستپخت مادرتان را بخورید و از طعم دلنشین عشق که در آن یافت می شود، انرژی گرم آرامش به سلول های بدنتان برسانید»!
گوشیم که زنگ خورد سرم را از کتاب بلند کردم. صدای آرامش بخش و دلسوزانه او را می شنوم، با کلی سفارشات اساسی: “لیمو شیرین میگن کمیاب شده ولی هر طور شده گیر بیار، سوپ جوجه یادت نره ها. من درست کردم با کلی مخلفات… هویج و سبزیجات و شلغم هم توش ریختم.
تو هم همینکارو بکن!
نایلون وسایلی هم که میخری همون اول بنداز بره پی کارش، یه وقت نگه نداریا؟!
نسیم، تموم این سفارشات را به دقت رعایت می کنه اما تو یک کم بی خیالی! گوشیتو ضدعفونی می کنی؟ کارت بانکیتو چی"؟!

گفتم: “وای مامان! چقدر دلم هوای اون سوپ سبزیجات خوشمزه تو کرده! من هر کار میکنم خوش طعم نمی شه! سوپ های من تعریفی نداره!”

(دیگه بهش نگفتم که از تمام آن دستورالعمل های هویج- شلغمی مفید، سهم من، قهوه و غذاهای خوشمزه فست فودی-البته به سبک خانگی- است).
ادامه داد:
“عریزم، کاش بودی و هر شب واست درست میکردم. دلم واسه شماها یک ذره شده.
راستی میدونی دیروز نسیم اومد دم در خونه مون… دلش تنگ شده بود!
نسیم، طفلکی با کارن کوچولو… از همون دور از پشت شیشه ماشین، همدیگه رو دیدیم و رفت. حالا خودش به کنار، دلم واسه بامزه بازی های کارن، یک ذره شده بود! واسه بوسیدن و بغل کردنش!
می بینی دخترم؟ حتی دیگه بچه و نوه هام را هم باید از پشت شیشه ها ببینم.
آدم یاد قیامت میفته"!

دیدم بغضش گرفته؛ زودی گفتم:
“خب مامان جونم! اینجوری برای خودتونم بهتره …تموم میشه زود! همیشگی که نیست. حالا غصه نخور! وقتی این دوران گذشت دوباره با نسیم و بقیه تو خونه باصفات دور هم جمع میشیم و میگیم و می خندیم… منم تموم این دستورالعمل های غذایی و بهداشتی را رعایت می کنم! تو غصه ما را نخور مامان جون. خیالت راحت.”

بعد با خودم فکر کردم چه حرفی! “خیالت راحت"! جمله ای نیست که برای یک مادر از لفظ به معنی در بیاید.
مادر، مادر است و تا ابد نگران بچه هایش…
حتی اگر این جوجه ها از آشیانه پرواز کرده باشند و خودشان مادر شده باشند.




پی نوشت:

1- امام رضا علیه السلام در تقدم حق مادر فرموده است:
«واعلم أن الحق الأم ألزم الحقوق و أوجبها»…
«بدان که حق مادر، لازم ترین حقوق و واجب ترین آنهاست».


2- این شماره از راههای شاد زیستن را به پسرم که از سوپ های من اصلا خوشش نمیاد و باید با خواهش تمنا، چند تا قاشق به خوردش بدم، نشان دادم با خنده گفت: “وای این راه شاد زیستنه؟! باید می گفت: راه گریستن” :)?

3- نمیدانم از کدام عالم بزرگ خوانده بودم که در جواب راه های سیر و سلوک و ریاضت های پیچیده حواب داد:
ما هنوز درست رفتار کردن با مادر و عزیزانمان و اعضای خانواده را یاد نگرفته ایم و دنبال قدم های عجیب و ناشناخته می گردیم! کلید رسیدن به گنج سعادت در همین امور به ظاهر ساده ولی در اصل بسیار با ارزش است.

4- راستی! در دویست و شصت و پنجمین راه شاد زیستن نوشته است:

«مادرتان درست می گوید! مواد غذایی سرشار از ویتامین در برنامه غذایی خود بگنجانید».?


دین آرامش بخش ما
به قلم شیدا صدیق

https://golenarges18.kowsarblog.ir/

این دو کلمه تکراری از بس استفاده شده؛ نخ نما شده است.
از دو کلمه ای حرف می زنم که با وجود کلیشه ای شدن، باز هم به شدت لازمش داریم اما حقش را ادا نکردیم.
اصلا اگر می خواهی بدانی چقدر می ارزی و ارزشت در این عالم چقدر است باید نسبت به این دو کلمه سنجیده شوی!
این دو کلمه طلایی گاهی در لغت نامه های قدیمی خاک می خورد …
و گاهی هم اگر خیلی هنر کنیم از لای کتاب ها درش می آوریم و به زبانمان راه پیدا می کند.
در لفظ به کار می بریم اما در معنی نه!
گاهی هم به مقام عمل در می آید .
و آن وقت است که به تمام جهان بینی ما سمت و سو می دهد.
شاید ما آن را خیلی ساده در نظر گرفته باشیم اما برای شروع خودسازی اول باید تکلیفمان را با آن مشخص کنیم.

“دوستت دارم” های ما مهم است.
از دو جنبه بسیار حیاتی:
1- چه کسی را؟
2- و در قبالش چه کرده ایم؟

عظمت تو به عظمت کسی که دوستش داری بستگی دارد.
آیا آن عشق عظیم را نسبت به یک شخص عظیم داری؟
یا بله قربان گوی سینه چاک هر که از راه می رسد، هستی؟!

به تعبیر قرآن آن «أَشَدُّ حُبًّا» و به بیان خودمانی ما «آن عشق شدیده ی وجودت» متعلق به کیست؟!

و نکته مهم بعدی این است که برایش چه کرده ای؟!

پیغمبرخاتم، می فرماید تو با آن چه دوستش داری برانگیخته می شوی حتی اگر تکه ای سنگ از کوه احد باشد.

عشق و داغ و حب هر کسی را در سینه داشته باشیم، با او قیمت گذاری می شویم.

نظامی چه زیبا در مخزن الاسرار اشاره میکند:
«داغ بلندان طلب! ای هوشمند!
تا شوی از داغ بلتدان، بلند»

حافظ چه زیبا و عمیق از عشق و داغی که به آن بلند بالا دارد حرف می زند. چون عاشق سرو قامتی است، خودش هم سرو قامت و قیمتی می شود و رنگ آزادگی همیشه سبز سرو را به خود می گیرد.
و حتی در روز واقعه که همه مضطربند جنس تابوتش هم به طور نمادین از سرو می شود.
یک نوع طروات و سبزی و آزاد بودن ازلی و ابدی.

«به روز واقعه تابوت ما ز سرو کنید
که می رویم ز داغ بلند بالایی»

وقتی کسی را دوست داری، بی قرار این هستی که قبل از همه به او صبح بخیر بگویی.
با او دردو دل کنی و عهد ببندی.
از او راه و چاه بپرسی و به میل او رفتار کنی.
شبیه او شوی و زیبا بودن را یاد بگیری.
وقتی کسی را دوست داری دلت نمی آید چشمانش را بارانی کنی.
دلیل لبخندش می شوی! نه دلیل گریه هایش!

اگر عشق ما واقعی باشد این رفتارهای چندگانه ی ضد و نقیض را از خود نشان نمی دهیم.

راستی! نکند در تمام این هزار سال و یا حتی در تمام طول قدمت جهان، این ما بودیم که «غایب» بودیم؟!
نکند اصلا کل این قضیه برعکس است؟!
نکند او منتظر است ما از غیبت در آییم؟!

شاید گناه ما این است که می نشینیم تا معشوق به سمت ما بیاید.
شاید گناه ما دست روی دست گذاشتن و به انتظار نشستن است تا معشوقی که در رویاهای رنگی مان آرزویش را داریم؛ از راه برسد!
هراز چند گاهی هم یک آه عمیق روشنفکر مأبانه و یک‌ مشت شعر و آهنگ‌ سوزناک، ضمیمه اش می کنیم که مثلا ژست انتظار و عاشقی به خود بگیریم!

برخاستن و راه افتادن به جستجوی معشوق باارزشی که تمام عمر در آرزویش بودیم؛ را یاد نگرفته ایم!

کاش در این شب تار که پر از نورهای مصنوعی کاذب و عشق های هزار چهره ی رنگ عوض کن است٬ آن نور مطلق جذاب و به تعبیر حافظ آن «کوکب هدایت» را بیابیم و بعد ناگهان از این خواب هزار ساله ی سنگین بیدار شویم.

آن وقت یک صبح بخیر واقعی به او بگوییم.
صبح روشنی که در آن اثری از تیرگی های دلمرده ی اشتباهات و ندانم کاری های همیشگی نیست.

کاش قبل از اینکه فرصت عشقبازی را از ما بگیرند و ما غافل و چشم بسته در شب بیاییم و در شب برویم٬ آن صبح بخیر گفتن واقعی و آن بیداری حقیقی را تجربه کنیم.

به تعبیر قرآن:
نمیرید! إلا اینکه به حقیقت واقعی تسلیم رسیده باشید.
«و لاتموتن إلا و أنتم مسلمون»
_و به قول حافظ:*
«عاشق شو! ار نه روزی کار جهان سر آید
ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی»

راستی از بین اینهمه چهره ی روزمره، دلت تنگ نشده برای آن زیبارویی که به تمام معنی عطر خدا دارد؟!

دلت آن قدر تنگ نشده؟ که از ته قلب زمزمه کنی:
«اللهم أرنی الطلعة الرشیده»

دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق

گوش کردن به آهنگ زیر، شاید تلنگری و یا پیامی باشد برای شروع خود سازی و عهدی دوباره 

https://golenarges18.kowsarblog.ir/

وقتی حس می کنی تنهایی و به صدایی آرامش بخش احتیاج داری که دلت را گرم کند.
وقتی از تمام شلوغی ها و “قربون صدقه” های موقتی اطراف خسته می شوی و حس می کنی این کپسول های بی اثر محبت های بی رنگ و رو، درمان دردت نیست.
وقتی موهایت را که شانه می کنی، به دنبال گیس های بافته ی کودکی هایت در آینه محو‌ می شوی و مهربانی دستان مادر را تمنا می کنی که نرم، موهایت را می بافت و تو به مهربانی اش اطمینان داشتی.
وقتی دلت می گیرد از محبت های کاذب مصنوعی که دورت را پر کرده اند و تو هم لبخند تأیید آمیز مودبانه ای در قبالشان می زنی.
آن وقت است که دلت می خواهد چشمان خسته ات را از زمین برداری و به آسمان بدوزی.
دلت توکلی از جنس آیه های قرآن تمنا می کند.
نجواهای او زیر گوشت آرامش بخش تر از هر صدای زمینی دلت را مطمئن می کند.
این شش آیه تأثیر گذار، رزق امروز تو:

حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام می فرماید:
هرکس این 6 آیه را هر روز صبح بخواند خداوند او را از هر بدی حفظ می کند هر چند او خود را به هلاکت انداخته باشد.  

قُلْ لَنْ یُصِیبَنا إِلَّا ما کَتَبَ اللَّهُ لَنا هُوَ مَوْلانا وَ عَلَی اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ
توبه / 51

وَ إِنْ یَمْسَسْکَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلا کاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ وَ إِنْ یُرِدْکَ بِخَیْرٍ فَلا رَادَّ لِفَضْلِهِ یُصِیبُ بِهِ مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ
یونس / 107

وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلَّا عَلَی اللَّهِ رِزْقُها وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها کُلٌّ فِی کِتابٍ مُبِینٍ
هود / 6 

وَ کَأَیِّنْ مِنْ دَابَّةٍ لا تَحْمِلُ رِزْقَهَا اللَّهُ یَرْزُقُها وَ إِیَّاکُمْ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیم
عنکبوت /60

ما یَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلا مُمْسِکَ لَها وَ ما یُمْسِکْ فَلا مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ
فاطر /2

قُلْ أَ فَرَأَیْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرادَنِیَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ کاشِفاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرادَنِی بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِکاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ عَلَیْهِ یَتَوَکَّلُ الْمُتَوَکِّلُونَ
زمر /38

حَسْبِیَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ وَ أَمْتَنِعُ بِحَوْلِ اللَّهِ وَ قُوَّتِهِ مِنْ حَوْلِهِمْ وَ قُوَّتِهِمْ وَ أَسْتَشْفِعُ بِرَبِّ الْفَلَقِ مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ وَ أَعُوذُ بِمَا شَاءَ اللَّهُ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ.



[بحارالانوار الجامعه لدرر اخبار الایمه الاطهار علیهم السلام - باب 45 الأدعیة و الأذکار عند الصباح و المساء - مجلد 83، صفحه 337


دین آرامش بخش ما
به قلم شیدا صدیق

شاید باید باور کرد که «پشت دریاها شهریست…»
شاید باید رویاهای افسانه ای پشت چشم های بسته را باور کرد.

شاید باید دوباره کودکی شد که به دنبال صدف ها و گوش ماهی ها تمام ساحل را می دود و نمی ترسد که عبث باشد دویدن هایش…
شاید باید خانه شنی ساخت و خراب کرد و نترسید از شروع و پایان!
شاید تمام این جستجوها قرار است کودک درونمان را بزرگ کند…
و برمان گرداند به شهری که پشت این دریاهاست!
شاید باید یقین پیدا کنیم که:
«پشت دریاها شهریست…»


دین آرامشبخش ما
به قلم ‌شیدا صدیق