چقدر «دلبر بودن» را تمرین کرده ایم؟!
گاهی که حال دلت خوب است و شاد و آرام هستی و روزگار بر وفق مراد، لم دادن و تماشای کارتونی قدیمی، می چسبد.
«دیو و دلبر» کارتون جذابی ست که تماشای آن، تو را در دنیای افسانه های قدیمی، سیر می دهد.
دختر مهربانی که در چنگال دیوی سیاه وخشن، اسیر بود، اما آن قدر ذات پاک و مهربانی داشت، که دیو سنگدل را با محبت های صادقانه اش رام کرد.
دخترک، بد بودن را بلد نبود.
او بی غل و غش، مهربان بود و مثل بارانی زیبا، همه جا را از عطر حضورش، شکوفا میکرد.
از نمک نشناسی ها و غرولندهای دیو، هم دلزده نمیشد. حتی دلش برای او می سوخت.
عاقبت، طلسم، شکسته شد و از دل دیو سیاه، شاهزاده ای مهربان بیرون آمد.
ما در زندگی، چقدر دلبر بودن را بلدیم؟!
با آدم های ناسازگار زندگیمان، چگونه
رفتار می کنیم ؟!
حالا دیو، بماند طلبمان !
حتی گاهی با رفتارهای نا به جا، آدم های «خوب» زندگیمان را هم تبدیل به «بد» می کنیم.
گاهی با لجبازی و انعطاف نشان ندادن، رابطه ای زیبا و آرامشبخش را به کینه و کدورت، تبدیل می کنیم.
و در قبال «ناسازگارهای» زندگیمان، یا به اشک و آه، پناه می بریم یا مقابله به مثل.
صبرمان هم معمولا از نوع “جمیل” نیست.
و همراه با بغضی پنهانی که «دستم، نمک نداره» و یا« باشه، اشکالی نداره، من صبر میکنم ولی خدایی هم هست.»
و عبارتیامثالهم، عجین است.
حالا با این افسانه و یا مانند اینها کاری ندارم.
اما اشکال کار ما کجاست که از ادبیات قرآنی دوریم.
مگر خداوند درقرآن نفرموده:
با کسی که به توبدی کرد، چنان به نیکی رفتار کن و بدی اش را به نیکوترین روش، دفع کن که مانند دوستی، صمیمی شود.
«وَلَا تَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَلَا السَّیِّئَةُ ۚ ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِی بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ عَدَاوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیمٌ»
دلبر بودن و تأثیر گذار بودن را چقدر تمرین کرده ایم؟
آیا فقط وقتی، همه چیز گل و بلبل است، می توانیم مهربان باشیم؟
و به محض دیدن کوچکترین نامرادی، شمشیر را از رو می بندیم؟!
نفس، به شدت علاقه دارد که اینطور مواقع، زیر گوشمان پچ پچ کند:
«کم نیار ! وگرنه فکر میکنن تو ساده ای! ?
یکی گفت، ده تا بارش کن! ?
دیگه محلش نذار! ?
نشون بده، چند مرده حلاجی!» ?
.
اما آیا آیات و روایات و سیره نیز به ما همین را می گوید؟!
بت بزرگ که به جای «اله واحد» پرستیده می شود، همین است:
هوای نفس و این"من” بزرگ ما!
در قرآن به وضوح آمده :« آیا دیدی کسی را که هوای نفسش را اله و معبود قرار داده است؟!»
أَفَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَٰهَهُ هَوَاهُ»
اینجاست که اراده ای آهنین می خواهد، که انسان، پا روی نفسش بگذارد و درست بر خلاف علائق لحظه ایش، مطابق فرامین عمل کند.
اینجاست که می فهمیم چرا مبارزه با نفس، آنقدر بااهمیت است که جهاد اکبر، لقب گرفته است.
اینجاست که فرق بین، انسان سطحی با یک سالک عمیق الی الله، مشخص می شود.
اینجاست که با تمام وجود تفاوت تکان دهنده «هل یستوی» های قرآن، مشخص می شود.
آیا«این» با« آن» مساویست؟!
آیا می توانیم از لابه لای خاکستر زندگی مان«الماس» بیرون بکشیم؟!
آیا هنر این را داریم که«دیو» های زندگی مان را به «شاهزاده» تبدیل کنیم؟!
آیا «دلبر بودن» را در شرایط سخت زندگی تمرین می کنیم؟
و از همه مهمتر:
آیا این قدرت را داریم که قرآن را از روی طاقچه برداریم، گرد و غبارش را پاک کنیم و آن را درست وسط روزمره های زندگی، جاری و ساری کنیم؟
#دین_آرامشبخش_ما
#قرآن
#انس_با_قرآن_مجید
#به_قلم_شیدا_صدیق
#تلنگر
#به_قلم_خودم
#برنامه_خودسازی