دین آرامش بخش ما

اینکه آدم از خودش بدش بیاید و دیگر حتی خودش هم خودش را قبول نداشته باشد، درد بزرگیست!
مثلا وقتی به عهد و‌قول و قرار هایی که با خودمان می گذاریم، وفادار نمی مانیم، انگار باورمان نسبت به خودمان هم زیر سؤال می رود!

اگر خودت را از دست بدهی، دیگر که را داری؟!

تصمیم های کوچک عمل نشده، وقتی روی هم تلنبار می شود، حس رکود به آدم می دهد و قدرت ادامه راه را از انسان می گیرد.
آنوقت ناگهان چشم باز می کنیم و می بینیم که در ریز ترین جزئیات روزمره هم مانده ایم و‌کاسه چه کنم، به دست گرفته ایم!
وقتی که می دانیم کلی کار عقب افتاده و قول و قرار های اجرا نشده داریم، اما سست و بی انرژی از زیر بارش شانه خالی می کنیم، این بی ارادگی در دراز مدت در ضمیر ناخودآگاه ما اثرات منفی می گذارد و‌ خود ارزشمندی ما را زیر سوأل می برد.

کافیست همین الان، سرمان را از گوشی و لب تاپ بلند کنیم و ‌نیم نگاهی به دور و بر بیندازیم…

به کارهای راکد زندگی،❌
به تصمیمات “ول معطل” بی خیالی های عادت شده❌
به جو گیر شدن های اول کار و سست شدن های نیمه راه…❌


به عهد ها و قول قرارمان، با خودمان، وجدانمان و خالقمان پایبند باشیم!✔


دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق