دین آرامش بخش ما

#به_قلم_خودم
وقتی تو کنارم هستی، تمام برگریزان های عالم هم سر سوزنی نگرانم نمی کند.
تازه برعکس، میتوانم شاعر شوم و برای برگ های زرد و سرخ پاییزی دل انگیز، غزل بگویم.
وقتی دستان گرمت را دارم، باد پاییزی که هیچ، طوفان هم که بیاید، دستانم یخ نمیزند، تازه داغ و تبدار است و دماسنج های حیرت زده، با آن جیوه سرخ سرگردانشان از شدت گرمایش هاج و واج می مانند و‌ انقدر بالا می روند که سرگیجه میگیرند از ارتفاع ناگهانشان …

وقتی بدانم تو همیشه کنارم می مانی، دلم می خواهد میل و کاموا بردارم و برایت شال گردنی از جنس عشق ببافم، از آنها که آنقدر عاشقانه محافظتت کند، که ویروس سرماخوردگی جرئت نکند، به سمتت بیاید. و از همان درز پنجره، راهش را بگیرد و برود به سمت قلب های زمستانی …
هر قلبی باید قلب عاشقی دوستش داشته باشد تا در ضربان تندش، نام او با هر تپش تکرار شود، مثل خون داغ در شریان بی تاب لحظه ها…
وگرنه پاییز با تابستان و بهار با زمستان چه فرقی دارد؟!
وگرنه برای چه کسی سوپ گرم خانگی بپزی و به زور هم که شده، به خوردش دهی، چون نگران سلامتیش هستی؟!

وگرنه شعرهایت، کنج دفتر خاطرات قدیمی می پوسد و عطر دلگیر گلهای سر مزار، به خود می گیرد…
وگرنه موهای خیس باران خورده ات را هیچ‌ حوله نگرانی خشک نمی کند…که همزمان با غرغرهای دلسوزانه اش سرزنشت کند که چرا مواظب خودت نیستی؟!
وگرنه ما می میریم در پاییزی که برگریزانش دلگیر است، بدون اینکه قلبی نگرانمان باشد…شبیه برگ زردی که می افتد و‌انگار نه انگار وجود داشته است. بدون اینکه حتی بفهمیم عشق، یعنی چه؟!

«عاشق شو ار نه روزی، کار جهان سر آید
ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی…»



پی نوشت:

1- امید است که از تمام عشق ها، چه عشق به یک هدف، یا عشق به یک شخص خاص یا عشق به لحظات آرامشبخش دوست داشتنی و یا عشق به هنر و یا هر چیز دیگر، آرام آرام به عشق واقعی برسیم به او، همان که اوست و جز او نیست.

2- ما یک قرداد عاشقی امضا کرده ایم. قراداد عشقی دوطرفه و‌جاویدان، از نوع «یحبهم و یحبونه»…یادت که نرفته؟!
عهد ألست و بله گفتن به عشق حقیقی و همان« قالوا بلی» معروف، پا در رکاب ماندن می خواهد و وفاداری.
پس«فاستقم کما أمرت»

گاهی آدم دنبال ریاضت های عجیب و پیچیده ست و فراموش می کند که همین کوچک های روزمره، چقدر تأثیر گذار است.
همینکه با تر و تمیز کردن خانه باعث حس آسایش خانواده ت بشوی.
یا اینکه با وقت گذاشتن برایشان، لحظات شادی را رقم بزنی.
یا اینکه وقتی می توانی و قدرت دهن جوابی و…را داری به خاطر اینکه میدانی چقدر برای خدا، حفظ آرامش خانواده و صبر زیبای تو باارزش است، به خدا چشم بگویی و به نفس مشتاق تلافی ات یک نه محکم!


دین آرامشبخش ما
به قلم خودم

تا وقتی انار هست، غصه چرا؟
به اینهمه نظم و زیبایی که نگاه می کنی، با خودت فکر کن، مگر می شود خالق این چینش دقیق، در چیدن پازل زندگی تو کوتاهی کند؟
خوب است گاهی بنشینیم و فکر کنیم که بینی و بین الله چقدر در کارهایمان کوتاهی داشته ایم و چه جاهایی را باید حسابی بتونه کاری کنیم. با ماست مالی کردن و به اصطلاح “بنداز در رویی"، چیزی درست نمی شود.
سر خودمان را که نمی خواهیم شیره بمالیم. داریم خشت، خشت خانه ی ابدیمان را می سازیم!
خلاصه طلبکاری از خدا ممنوع!
خالق سید میوه ها یعنی انار، بی نظمی و باری به هر جهتی در کارش نیست!
انارت را بخور!
لذت ببر از پاییز اناری دلپذیر!
و وقتی حسابی انرژی گرفتی، ببین کجا کم کاری کردی و درستش کن!
پیش به سوی پاییزی متفاوت با تغییرات مثبت.

به قلم خودم

دین آرامشبخش ما

باورم نمی شد به این خوشمزگی حلوای هویج درست کند.
دختر امروزی ایی که تازه عروس شده بود و داشت کم کمک یاد می گرفت، مقداری هنرمندی و سلیقه خرج زندگیش کند.
به هر مناسبتی، حلوا، شیر، آش، پلو زعفرانی و… خیرات می کرد.
دیشب که با مادرم و بقیه فک و فامیل( البته از نوع خودمانیش) دور هم جمع بودیم، صحبت از او بود و تعریف و تمجید از دل پاکش و دست بخشنده اش، آن هم در این سن کم…

اما جمله ای که برایم خیلی عجیب بود و انتظارش را نداشتم این بود:
«راستی! میدونی من این کارها رو از تو یاد گرفتم؟!»
با تعجب نگاهش کردم:
“من؟! مگه من به تو درباره این مسائل حرفی زدم؟”
با نگاه پاک و‌مهربانش لبخندی زد و‌گفت:
“مگه همه چی باید با زبان گفته شه؟
میدیدمت! و خوشم می اومد و ته دلم به خودم قول دادم وقتی رفتم سر خونه زندگی خودم، منم از اینجور کارها بکنم، خیرات، اطعام و… حالا در حد توانم…’

راستش شب، موقع خواب بغضم گرفته بود.
به این فکر میکردم که درست زمانی که اصلا خبر نداریم، رفتار ما ممکن است مورد الگو گیری قرار گیرد.
درست لحظه ای که فکر میکنیم چرا هیچ چیز سر جای خودش نیست و آن طور که باید پیش نمی رود، اتفاقا دارد درست پیش می رود و روی روال خودش…
درست زمانی که داریم به شیوه های امر به معروف و تأثیر گذاری فکر میکنیم و ناامیدانه می اندیشیم که فایده ای ندارد، اتفاقا داریم روی زندگی کسانی اثر مثبت می گذاریم که شاید حتی فکرش را هم نمی کنیم.

می دانی؟ دارم فکر میکنم عمل ما، زبان دارد و قدر هزار مثنوی حرف می زند
و این چقدر مسئولیت ما را سنگین تر می کند. حتی در ریزترین جزئیات.
کاش خدا توفیق دهد الگوی دوست داشتنی و برحق زندگی دیگران باشیم.

چشمانم را می بندم و زیر لب این آیه قرآن را زمزمه میکنم:
«واجعلنا للمتقین إماما»
خدایا ما را برای متقین الگو و پیشرو قرار بده!



وَ لا یَحُضُّ عَلى طَعامِ الْمِسْکینِ فَلَیْسَ لَهُ الْیَوْمَ هَاهُنَا حَمِیم وَ لَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِین لَّا یَأْکلُُهُ إِلَّا الخَْاطُِون 

« و هرگز مردم را بر اطعام مسکین تشویق نمی کرد. از این رو امروز هم در اینجا یار مهربانی ندارد!
و نه طعامی برای او مهیاست به جز از چرک و خون که هیچکس به جز خطاکاران آن را نمی خورد.»

«قرآن کریم، سوره مبارکه الحاقه، آیات 34 تا37»



«وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْکِینًا…»
«سوره مبارکه انسان، آیه 8»




پی نوشت:
لطفا آن «اول شخص» متن را بنده در نظر نگیرید.
چند بار خواستم منصرف شوم از ارسال این متن به این بهانه که شاید نمایش تلقی شود. اما راستش از بس مفاهیم زیبای دینی به این بهانه ها پخش نشد، یواش یواش رو به کمرنگی می رود!
خوب است این آیات زیبای قرآن را در ذهنمان بولد کنیم.
شخص و اینکه چه کسی بود و نبود، مهم نیست!
مهم دیده شدن هر چه بیشتر مفاهیم زیبای #دین_آرامشبخش_ما است.


#انس_با_قرآن_مجید
#به_قلم_شیدا_صدیق
#دین_آرامشبخش_ما
#به_قلم_خودم
#اطعام
#تبلیغ

آن کوچه عاشقانه ای که عطر گلهای شب بویش، هوش از سر آدم می پراند…
پیچک های انبوه پیچیده به دور نرده، و ستاره هایی که انقدر نزدیک بودند که نورشان، یکراست میرفت وارد گلبول های خونت می شد و ستاره باران می شد وجودت…

چطور باور کنم، همه ی اینها لای دفتر شعری کهنه که چند گلبرگ خشک شده ی یادگاری تزئینش کرده، به خاطرات پیوسته است؟!
عشق، نمی تواند از بین برود.
باور نمی کنم حس و حال شاعرانه ایی که عطر خدا می دهد، تمام شدنی باشد.

شاید لای کتابی که دم غروب می خوانی و انقدر جذبت می کند که حاضر نیستی یک لحظه از خودت جدایش کنی قایم شده باشد.

شاید طعم خوش و داغی دلچسبش، لای بخار چایی دلنشین عصرانه که به تو آرامش می بخشد، پنهان شده باشد.

شاید در نگاه عابری که با مهربانی چشمانش، در یک لحظه، آشنای صد ساله ات می شود و بعد ناگهان لای شلوغی ها گم می شود و دیگر هرگز نمیدانی سرنوشت با او چه می کند، جاخوش کرده باشد.

شاید در کلمات سحرانگیز شاعری که برایت از سیمرغ و کوه قاف می گفت، جا خوش کرده باشد.

شاید کار، کار آن گلهای پیچکی شب بو باشد، که لای عطر و بوی مست کننده شان، عشق را پنهان کرده باشند.
کار، کار خودشان است.
اگر عاشق نبودند که آنطور سبز و مست به دور نرده ها نمی پیچیدند و با عطر وحشی خاطره انگیز خوشبویشان، دلبری نمی کردند.
همچین محکم و‌عاشقانه به دور نرده پیچیده اند که تا هفت کوچه آن طرف تر، عطر شب بوی مست کننده شان، غوغا می کند.
هفت شهر عشق را عطار گشت…
هفت، عطار، عطر، عشق، پیچک، شیدا، دیوانه، مست، همراه، عشقه، پیچنده، ملازم، جدایی ناپذیر..‌.
چه می نویسم؟ این کلمات درهم و برهم بوی شراب می دهند، بوی مستی گیج کننده ی قلمی سرکش و نافرمان…

در لغت نامه های خشک که اصلا از خواندشان لذت نمی برم هم می گردم…عشقه یعنی پیچک…

در زیارت جامعه کبیره و صلوات شعبانیه هم می خوانیم« لازم لاحق»
نه جلوتر از آنها و نه عقب تر از آنها، بلکه چون پیچکی عاشق، ملازم و پیچیده و هماهنگ با آنها حرکت کن.
عشق یعنی چون پیچک هر لحظه به دور او گردیدن.
دورت بگردم عشق! بگو چه کنم؟!
حضرت یار! دستور بده!
انگار عطر و بوی عاشقانه ی پیچک های خوش عطر پیچیده به دور نرده، به جای آنکه هوش از سرم بپراند، اینبار دارد مرا به هوش می آورد.
راز همین است:
اگر ادعای عشق داری در هر لحظه از زندگیت با او باش! جدایی ناپذیر، ملازم! دورش بگرد! دورش بپیچ! و لحظه ای بی او نفس نکش!
نه جوگیر شو و‌تند تند و‌ بی فکر، جلو بزن و نه انقدر سست و وارفته باش که از قافله جا بمانی…
با او باش! ملازم لاحق!
و این معنی ازلی و ابدی عشق است.
همانی که باور داشتی هرگز از بین رفتنی نیست!

، وَاللاّزِمُ لکم لاحق
هرکسی که ملازم شما باشد، ملحق می شود و به حق می رسد.
«زیارت جامعه کبیره»


«الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مَارِقٌ وَ الْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زَاهِقٌ وَ اللازِمُ لَهُمْ لاحِقٌ»
هرکه از آنها جلو بیفتد، از دین خارج شده و هر که از آنها عقب بیفتد، نابود می شود و هر که ملازم و همراه آنان باشد، به حق می رسد.
«صلوات شعبانیه»


#دین_آرامشبخش_ما
#به_قلم_خودم