دین آرامش بخش ما

گاهی خوابی قدیمی، زیبا و مه گرفته مبینم که عطر باصفای عشق می دهد.

گاهی شعری هنری می خوانم که تمام روز، شارژم می کند.

گاهی فیلمی عمیق میبینم که جدا از سطحی نگری های مشتری پسند دم دستی، دو کلمه حرف حساب، دارد…

گاهی توفیق نشستن در حضور عالم اهل دلی می یابم، که حضورش در بیایان بی آب عالم، عطش قلب جستجوگرم را فرو می نشاند…

گاهی « خوبی» از دل واژه ها در می آید و جسم پیدا می کند و در قالب یک انسان، به تو ثابت می کند، هنوز، محبت، معنا دارد.

و این « گاهی» ها لبخند خداست که با هزار تجلی به قلب عالم می تابد.

کاش حضور این« گاهی» ها مستمر باشد!

دین آرامشبخش ما
به قلم خودم
برای هم دعا کنیم❤

جارو بردار و تمیز کن تمام گرد و غبار روزمرگی ها و کدورت ها را…
همزمان با آخرین برگ های پاییزی و آخرین نفس های خزان، اجازه نده جاده قلبت، خزان زده و زرد باقی بماند.
حق تو این نیست!
این گرد و غبارها و کدورت ها، در شأن خانه نورانی قلبت نیست!
خدا از تو قلب سلیمی می خواهد که حسابی صیقلی و رفت و روب شده باشد.
خود را در گذران روزها، تازه نفس و جوان ندان!
حکمت پیرمردی سالخورده را داشته باش که می داند بخواهد یا نخواهد، بار این سفر را باید بست!
دست به کار شو!
هنوز فرصت هست و تقویم ها چهار فصل سال را در قابی از گذران سریع روزها برایت نمایش می دهند.
و خدا منتظر است…


دین آرامشبخش ما
به قلم خودم
برای هم دعا کنیم.❤

اگر سردت شد و هر جا را نگاه کردی فقط شاخه های خشکیده زمستانی دیدی، مأیوس نشو!
شاید قرار است تو آن، تک گل خوشرنگ روئیده بر درخت خشکیده یأس باشی!

گاهی بهتر است، خودت دستانت را با بخار دهانت « ها» کنی و ادامه دهی…
شک نکن که پشت هر زمستانی، بهاری به انتظار نشسته است…
کافیست به تقویم ها فرصت ورق زدن بدهی و سهم خودت را که گل کاشتن در صفحات این تقویم است، فراموش نکنی!


به قلم خودم
دین آرامشبخش ما

#به_قلم_خودم
#خاطره_واقعی

با بغض به گل های رز خوش عطر و رنگارنگ نگاه کردم و ‌گفتم: “نمیخوامشون! آخه واسه چی از باغچه، گل می چینی مامان؟ همه برای معلمشون از گلفروشی گل میخرن! من که نمیبرمشون!”
مادرم، بدون توجه به غرولندهای من در حالی که با قیچی باغبانی گل های رز باغچه را میچید، آرام گفت: ” اتفاقا اینا خیلی قشنگتر از اون گلای گلخونه ای هستند. تو ببر مطمئن باش معلمت از این دسته گل باغچه ای خیلی خوشش میاد.”
با لجبازی گفتم:” تیغشم همش میره تو دستم…این چه دسته گل تیغ داریه آخه؟…نمیخوام.”
با خونسردی گفت: ” تیغشم الان کوتاه میکنم.”

گل رز بنفش باغچه ما واقعا عجیب و منحصر به فرد بود! مادرم راست می گفت معلم ها عاشق این دسته گل پر از رزهای صورتی، زرد، سفید، سرخ و مخصوصا بنفش می شدند.
و آن دسته گل های گلخانه ای بیروح که با کلی علف و زلم زیمبو تزئین شده بودند، آنقدرها هم در دلبری کردن موفق عمل نمی کردند.

خیلی طول کشید تا در گذر سالها یاد گرفتم، حسرت کادو پیچی خوشگل داشته های دیگران، پوچ است و گاهی از دل آن جعبه های پر زرق و برق که حسابی “دل، آب کن” هست، فقط حباب های رنگی محو شدنی در می آید.

یاد گرفتم باید خودم با هنرمندی در باغچه زندگیم، گل های رز دلبرانه و خوش عطر و بو بکارم تا رایحه اش آنقدر دلنشین باشد که بشود در یک دسته گل زیبا هدیه اش داد به دیگران…

یاد گرفتم تا وقتی که پرورش استعدادهای زیبای درون خود را شکوفا نکنم، چیزی برای عرضه به دیگران و حتی خالقم ندارم!

یاد گرفتم تیغ های گل رز زیبای زندگی شاید گاهی زخمی به روحم بزند و صدای آخ روح شکننده ام به هوا بلند شود، اما باید بپذیرم که اگر قرار است مقصدم او باشد، (آن زیبایی مطلق و ابدی) می ارزد که در مسیر زندگی، زخم ها را به جان بخرم و لبخند زنان بگویم:

«در بلا هم میکشم لذات او
مات اویم مات اویم مات او ❤…»





پی نوشت 1:

مادرم راست می گفت…
همیشه راست می گفت.
چشم به دست دیگران دوختن، و سفارش گلخانه ای حاضر آماده دادن، هنر نیست.
در هیچ عرصه ای…
به امید آنکه باغچه زندگی مان سرشار از گل های کاشته شده به دست خودمان باشد تا دست التماس به روی هیچکس دراز نکنیم و در این راه از گزند هیچ خاری نهراسیم!


پی نوشت 2:

البته اگر خودمان باغچه پر گل و پربار و باطرواتی داشته باشیم، خوب است که گاهی از گلفروشی های عالم هم گل بخریم! مبادله است دیگر…گل بخریم و گل بفروشیم.
اما نه اینکه خودمان در برهوت بی حاصل باشیم و‌ همواره دست التماس دراز کنیم و کاسه گدایی به دست…

پی نوشت 3:

هر چند گاهی لازم است، هرس هایی هم در این باغ، انجام گیرد و علفهای هرز، دور ریخته شوند. اما پاکسازی چند علف و گیاه آفت زده، به معنای ریشه کردن کردن کل باغ نیست!



#دین_آرامشبخش_ما
#به_قلم_شیدا_صدیق

دستم که به خنکای آب حوض فیروزه ای میخورد، وضو میگیرم و قد قامة عشق می بندم.
در پایان نماز وقتی به پیامبر، سلام می دهم، انگار موج فیروزه ای مناره های تمام مسجدهای عالم در قلبم دریایی از عشق پدید می آورد.
عشق به پیامبر مهربانی ها.
او که همواره به امتش عشق می ورزید و حتی در قبال تمام اذیت ها و سنگ پراکنی های آنان، نه تنها از خداوند طلب عذاب نکرد بلکه با عشقی آسمانی و دلسوزی عمیق فرمود:

«اللّهُمَّ اغْفِرْ لِقَوْمِی، فَإنَّهُمْ لایَعْلَمُونَ»
خدایا قومم را ببخش! آنها نمی دانند…

تصور اینکه تکه تکه شدن امتش و به جان هم افتادن آنها چقدر قلب نازنین پیامبر، که پدر معنوی امت هست را به درد می آورد، قلبم‌ را می فشارد.

ذهنم در گذر از دالان های پیچ در پیچ تاریخ به عصر پیامبر سفر می کند، به زمانی که یارانش با سلائق گوناگون گرد شمع فروزان پیامبر خاتم، حلقه می زدند.
« و أمرهم شوری بینهم » را با سلول های بدنشان حس می کردند و محبتشان عمیق تر می شد.✅

به روزهایی که عقد أخوة دینی بسته شد.✅
به روزهایی که « به حبل الله و ریسمان الهی چنگ بزنید و متفرق نشوید.» معنا داشت…✅

به قول حافظ:

« جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه!
چون ندیدند حقیقت، ره افسانه زدند.»

و با خود می اندیشم اختلاف و هزار تکه شدن امت پیامبر که اشتراکات عمیق زیادی دارند، «اشتراکاتی مانند خدای یکتا، قرآن، پیامبر و…»چه کسانی را خوشحال می کند؟

انگار آبی آرامشبخش کاشی کاری های مسجد، تبدیل به دریا می شود و می خواهد از قلب و روحم، ناخالصی ها را بشوید و‌ در خود تطهیر کند.

کینه و تفرقه بین امتی که خداوند در قرآن فرموده شما را شاهد برای دیگر امم قرار دادم، چه معنایی میتواند داشته باشد؟!
«وَکَذٰلِکَ جَعَلناکُم أُمَّةً وَسَطًا لِتَکونوا شُهَداءَ عَلَى النّاسِ»

هنوز از سلام نمازم خیلی نگذشته است.
با خود می اندیشم اگر آگاه یا ناخوداگاه قدمی در راه تفرقه و کینه ورزی امت پیامبر برداریم، با چه رویی هر روز پنج نوبت بگوییم:
«*السلام علیک ایها النبی و رحمة الله و برکاته*»


به قلم خودم
دین آرامشبخش ما