دین آرامش بخش ما

چقدر کارهای ناتمام مانده…
منظورم کارهای بانکی و شغلی و بدوبدو های روزمره نیست.
در روضه ها و سخنرانی های این ایام، فکرم درگیر انسان های جذاب زیبایی بود، که بلد بودند، چطور، عالم را عاشق خود کنند.
بلد بودند، چه چیز را با چه چیز معامله کنند.

زلف رها در باد، روی نی، خود به اندازه هزار مثنوی، حرف دارد.

مولانا، با شعر «بشنو از نی» از فنا فی الله گفت.
و این دلبران رو سپید تاریخ، با اهدای جان، گفتند.

چقدر جاده، پیچ در پیچ است. چقدر در این مسیر، حرف، زیاد است و«قربانت، فدایت» زیاد…
اما چقدر کمیابند و قیمتی، کسانی که سر دادند در راه محبوب…
و با عمل، «فدایت شوم» گفتند…
و سر، روی نی، قرآن خواندند .
و عمل کردند، به واژه های ناسروده ی غزل های دیوان معرفت.

به آب که نگاه میکنم، بغض گلویم را می فشرد.
آب، برای من یعنی عباس.
یعنی زیباروی پهلوانی که فرات را یک عمر، شرمنده ی قطره، قطره، مروت و جوانمردی کرد.
قطره، قطره عرق شرم می ریزد فرات تا قیام قیامت…

چقدر کارهای ناتمام مانده…

چگونه باید نرد عشق باختن با معشوق را تمرین کنم؟!

چگونه باید «خط زدن روی اسم خود» و حک‌کردن« اسم او» را یاد بگیرم؟

کی باید یاد بگیرم که چیزی که قرار هست از دستمان بگیرند ، «یعنی عمر! و در واقع هر چه که داریم » پس همین الان هم آن را از دست رفته بدانم !. و در راه چیزی خرجش کنم که ارزش جاویدان ماندن را داشته باشد.

چند محرم دیگر باید بگذرد تا یاد بگیرم، از آلونک حقیر و گول زنک و موقتی خور و‌خواب های «کالأنعام»، فاصله بگیرم و پنجره ای به سمت نور و‌عشق، بگشایم.
پنجره ای به سمت آب های جاری باصفا، به سمت رودی که هرگز خشک نمی شود.

به سمت یاد گرفتن مرام آن ساقی عطشانی که ثابت کرد:
«عشقبازی کار بازی نیست ای دل! سر بباز!»

#دین_آرامشبخش_ما
#به_قلم_شیدا_صدیق
#تلنگر
#به_قلم_خودم
#محرم1441

میگوید: حتی طرز چایی آوردنش هم برایم خاص بود. دقت میکردم یاد بگیرم چطور لبخند می زند، کی اخم می کند. حتی چطور بلند میشود و می نشیند!
میگوید: وقتی به منزلشان می رفتیم حداقل، تا یک هفته شارژ بودیم و روبه راه…چیز خاصی هم نمی گفت… اصلا همان نشستن کنار سماور همیشه جوشش، و نخودچی کشمشی که معمولا سوغاتی زیارت بود و می آورد، و همان چند جمله ساده ی خودمانی کافی بود که دلمان گرم شود و حالمان خوش…
کنارش، از تنش ها رها بودیم و‌ به صلحی درونی دست می یافتیم.
غم و غصه ها و غرولندهای روزمره مان، انگار محو ‌می شد.
میگوید: اگر به این مقام رسیدم، مدیون یادگیری از منش ایشانم، نه درس و بحث و کلاس هایشان(که البته آن هم عالی بود).
اما تماشای جزئیات زندگی ایشان، برای من، قدر هزار کلاس درس، حرف داشت و آموزنده بود.

مهم نیست اسم این عالم بزرگ که بود و چه بود.
اینطور انسان ها، با خدا و هستی در صلحند، متصلند و کنار خانه ی آب و جارو شده ی قلبشان، عطر حضور یار را حس می کنی.

«صلح» واژه عمیقی هست که در فرهنگ های مختلف، معانی متفاوتی دارد.
در فرهنگ ناب شیعه، صلح همیشه به معنی عدم جنگ نیست.
صلح یعنی هماهنگی و آرامش کامل و رضایت از شرایط حتی در دل آشوب.

صلح، یعنی هر چه به پایان، نزدیکتر می شوی، رنگ و رویت، شاداب تر و باطروات شود، چون با باوری عمیق، یقین داری بر حقی و در صراط مستقیم…همان حسی که در چهره عاشق و شاداب امام حسین، موج می زد.

آدم هایی که وجودشان صلح آفرین است، تو را به باغی دعوت می کنند که دلباز است، از نوع«جنات تجری من تحت الأنهار»…
دیگر برایت فرقی نمی کند که بیرون از باغ، جنگ است و آشوب. تو در خیمه گاه یار، حتی مرگ را آرامشبخش و «أحلی من العسل» می دانی!

حتی اگر چراغ را خاموش کنند و بیعتشان را بردارند، نمیخواهی از بهشت آرامشبخش یار جدا شوی!
تو در حضور صلح آفرین کسی که عاشقش هستی، با خودت و با زندگی در آشتی هستی.
حتی در دل جنگ و دود، حس امنیت میکنی.
«رضا بقضائک، میشوی و هیچ چیز به جز زیبایی نمی بینی.»

حتی غربی ها نیز به این نکته اذعان دارند و فیلسوف مشهور هلندی قرن هفدهم، باروخ اسپینوزا درباره مفهوم صلح می گوید:صلح به معنی نبود جنگ نیست بلکه فضیلتی است که از نیروی جان مایه می گیرد.

امروز در دنیایی که ستم و آشوب بیداد می کند، کسانی دم از صلح می زنند که خود ید طولایی در کودک کشی و استثمار ملت ها، دارند.
و خط به خط، طومار عجیب ترین واژه های ناگفته ی « بکش، اما از صلح دم بزن! » در پرونده شنیعشان حک شده است.
امروز واژه صلح، دستاویزی شده که زیر سرپوش امن آن، ایمنی خود را تضمین نمایند حتی به قیمت، نابودی هزاران بیگناه مظلوم.
اما با همه این حال، صلح، آرمانی جهانی است.
و در قرآن و روایات، تأکید شده که پایان جهان، صلح آمیز است.
پایان قصه زندگی، تراژدی نیست.

و‌حال سوال مهم و طلایی برای تک تک ما این است:
نقش من! برای ایجاد صلح و برگشتن منجی صالح عالم چیست؟!



پی نوشت:
روز بیست و یکم سپتامبر، مصادف با سی شهریور، روز جهانی صلح نامیده شده است.


#دین_آرامشبخش_ما
#به_قلم_شیدا_صدیق
#به_قلم_خودم
#یادداشت_روز

فصل گیلاسی تابستان هم در حال گذشتن است .
انگار در مسیر تند و پر شتاب فصل ها یادم رفته که میوه های هر فصل کدامند و انار پاییزی و‌ گیلاس تابستانی چه تفاوتی دارد.
حتی در این شتاب سرسام آور، فراموش کرده ام که ما در جهان، موقتی هستیم و‌چهار فصل سال، دایره ای است که در چرخش پر شتابش، ما را در ایستگاه آخر پیاده می کند.

حال و هوای پاییز، در این روزهای باقیمانده از تابستان، خودی نشان میدهد و‌ تابستان بی رمق، مثل مسافری چمدان به دست، در حال وداع است .

گفتم مسافر! و داغ دلم تازه شد. مسافران کربلا در راهند…
کاروان دارد می آید …
فصل پاییزی عشقبازی داغ و تبدار حسین علیه السلام، با معبودش، دل جهان را هوایی کرده است.
عشق قمر بنی هاشم، زنجیرهای هفت آسمان عزادار را بر شانه های زخمی مجنون های عالم، به حرکت در آورده است.

فصل ها با شتاب در گذر است.
گیلاس ها و انارها، فصل به فصل بر سرشاخه تقویم های رهسپار، می رویند…

در بازی فصل ها، کسی برنده است که در آخرین ایستگاه، پایان نپذیرد.
بلکه مرگ را به بازی بگیرد و«أحلی من العسل» گویان، تا ابد در قلب تپنده تاریخ، زنده بماند.

#دین_آرامشبخش_ما
#کاروان_در_دل_صحراست
#صلی_الله_علیک_یا_اباعبدالله
#حضرت_عباس
#قمر_بنی_هاشم
#به_قلم_خودم
#به_قلم_شیدا_صدیق

به مناسبت های مختلف، برایم عطر، کادو می گرفت و در یک بسته بندی رویایی، خوشحالم می کرد.
همیشه عاشق عطرهای خاص و دلپذیر هستم. و در انتخاب عطر ملایم و خوش رایحه، حساسم.
اما اینکه یکدفعه با عطری ناشناس که نمی دانی چیست، غافلگیر شوی، لذتی مضاعف دارد.
اوایل، نمیگذاشتم شیشه عطر، خالی شود و یک مقدار از آن را باقی می گذاشتم و بعد از یک مدت، که به سراغ آن شیشه های زیبا می رفتم، برایم یادآور دوره خاصی از زندگی بود.

نمیدانم از کی این عادت، از سرم افتاد.
شاید وقتی تعداد این شیشه های نسبتا خالی زیاد شد و روی میز آینه ی اتاقم را حسابی “شلوغ پلوغ” می کرد.

اما هنوز حس میکنم بعضی آهنگ ها و بعضی عطرها، دل آدم را هوایی می کند و می برد به حوالی خاطره ای که فراموشش کرده ایم.
حتی حس می کنم، هر انسانی رایحه و عطر خاصی دارد.
بعضی ها ملایمند و دلنشین، کنارشان حس آرامش داری.✔

بعضی ها تندند و جذاب، انگار غیر قابل پیش بینی هستند و تکلیف خودت را هنگام رویایی با آنها نمی دانی.✔

بعضی آدم ها هم مثل عطرهای شیرین، همیشه ی خدا، حال دلت را خوب می کتند و لبخند به لبت می نشانند.✔

بعضی ها گرمند و کنارشان دلگرمی. اصلا همین حضورشان کافیست تا حس امنیت و اطمینان کنی و دلت قرص و محکم شود از رایحه ی گرم بودنشان!✔

بعضی ها سردند و هر کاری میکنی و به هر دری میزنی، انگار نفسشان سرد است و نچسب. بوی زمستان می دهند و‌ قندیل می بندد حال و هوای دلت، کنار افکار یخ بسته ی چندین درجه زیر صفرشان.✔
بعضی ها…

رایحه ای که ما در این جهان از خود باقی می گذاریم، مهم است.
کاش در این فرصت محدود، به جای قیل و قال های بی فایده، حرص و جوش های بی معنی و گله گذاری های تمام نشدنی، عطر آرامشبخش زندگی دیگران باشیم.
کاش از وجودمان آنقدر رایحه خوش عطر و بوی ملایمت و مهربانی، منتشر شود که پناهگاهی شویم برای دلهای خسته.

گاهی کلام هم زیادیست! فقط بودنی لازم است که بی واژه، غزل بگوید و بی هیاهو، عطر همدلی بپراکند. ?



پی نوشت:
تجربه های روزمره زندگی، گاهی میتواند چند شیشه عطر خالی، کنار آینه اتاقت باشد که سالها جمعشان کردی و ناگهان انگار،‌کلاس درس می شوند برایت و‌جرقه ای و تلنگری…
یا ممکن است، نکته خاصی باشد که در سخنرانی یا کلاس درست گفته ای و‌یا در جلسه ای که دعوت شده ای، شنیده ای و حالا میخواهی خیلی ساده با ما در میان بگذاری…
یا حتی، ترفندهای خوشمزه تر شدن غذا بعد از چند بار تجربه، یا افت و‌خیزها و غم و‌شادی هایی که از آن عبور کردی و‌ حالا به اسم تجربه می خواهی به ما هم بگویی.
خلاصه کلام، لازم نیست دنبال تجربه های خاص و پیچیده برای نوشتن باشی.
ساده از حال و‌هوای روزمره هایت بگو و ما را شریک #تجربه_نگاری ات کن.


#دین_آرامشبخش_ما
#به_قلم_خودم
#تجربه_نگاری
#به_قلم_شیدا_صدیق
#عطر

مگر می شود وقتی مرگ از راه می رسد، دفتر شعرت، در هجوم باد، برگ، برگ فراموش شود؟

مگر می شود لبخند گیرا و گرمت، تبدیل به یک مشت خاک شود؟

آن فنجانی که عادت داشتی، نوشیدنی گرمت را در آن، جرعه، جرعه بنوشی؟

آن لحظه ای که عاشق شدی و ضربان قلبت، تند و بی قرار شد؟

آن، موسیقی خاطره انگیز که به گوشت آشنا بود و نت به نت، تار و‌پود قلبت را مست می کرد…

آن، پنجره ی مه گرفته، که چهار فصل سال، نقاشی خدا را به اتاق دلتنگی هایت، سنجاق می کرد؟

گیسوان رها در باد، که مادرت در خاطرات کودکی، برایت چهل گیس، می بافت؟

صندلی همیشگی ات، با آن ملحفه نرم راحت، که دنجی تو و نوشته های شاعرانه ات را تضمین می کرد؟

سجاده ی نجیبت، با عطری از بهارنارنج و گل یاس…

طرحی بزن، نقشی بکش.
ثابت کن که لایق عشقبازی معشوقی.

ثابت کن که سبزترین بهار، هم نمیتواند حتی ذره ای از برگ خوشرنگ همیشه سبز ایمانت را تداعی کند و با آن رقابت کند.

میدانم تو در عهد ألست، آنقدر عشق را از نزدیک، تجربه کرده ای که هنوز بعد از هزاران سال، خاطره ی خوش طعم آن دلت را شیدا و عاشق و بی قرار می کند.

میدانم، وقتی عطر کاج جنگلی را بو میکنی، به دنبال آن باغ خواب های فراموش شده ی «ألست» هستی.

میدانم حتی وقتی ادکلون خوشبو و شیک‌ فروشگاه های هزار رنگ را امتحان می کنی، در حقیقت به دنبال آن عطری هستی که روز اول، مستت کرد.

امکان ندارد، عشق، محو شود!
بنویس.
لبخند بزن.
نیایش کن.
شانه بردار و گیسوانت را در آینه ای که تا ابد تصویر تو در آن حک شده. شانه بزن.

زیرا خداوند در«نبأ عظیم» خبر داده که تو جاویدانی.
دفترت را باد، پرپر نمیکند…
فنجان نوشیدنی ات ناتمام نمی ماند…
آن عشق های نصفه نیمه، به سرانجام می رسد…

فقط کافیست دو کار انجام دهی.
دو کاری که چکیده تمام فلسفه زیستن در سفر خاکی ست:

1-شیدایش شوی. ❤
2_و آنقدر زیبا دلبری کنی که شیدایت شود. ❤

«یحبهم و یحبونه»


#دین_آرامشبخش_ما
#خدا
#قرآن
#برنامه_خودسازی
#به_قلم_خودم
#به_قلم_شیدا_صدیق
#عشق