دین آرامش بخش ما

اینکه آدم از خودش بدش بیاید و دیگر حتی خودش هم خودش را قبول نداشته باشد، درد بزرگیست!
مثلا وقتی به عهد و‌قول و قرار هایی که با خودمان می گذاریم، وفادار نمی مانیم، انگار باورمان نسبت به خودمان هم زیر سؤال می رود!

اگر خودت را از دست بدهی، دیگر که را داری؟!

تصمیم های کوچک عمل نشده، وقتی روی هم تلنبار می شود، حس رکود به آدم می دهد و قدرت ادامه راه را از انسان می گیرد.
آنوقت ناگهان چشم باز می کنیم و می بینیم که در ریز ترین جزئیات روزمره هم مانده ایم و‌کاسه چه کنم، به دست گرفته ایم!
وقتی که می دانیم کلی کار عقب افتاده و قول و قرار های اجرا نشده داریم، اما سست و بی انرژی از زیر بارش شانه خالی می کنیم، این بی ارادگی در دراز مدت در ضمیر ناخودآگاه ما اثرات منفی می گذارد و‌ خود ارزشمندی ما را زیر سوأل می برد.

کافیست همین الان، سرمان را از گوشی و لب تاپ بلند کنیم و ‌نیم نگاهی به دور و بر بیندازیم…

به کارهای راکد زندگی،❌
به تصمیمات “ول معطل” بی خیالی های عادت شده❌
به جو گیر شدن های اول کار و سست شدن های نیمه راه…❌


به عهد ها و قول قرارمان، با خودمان، وجدانمان و خالقمان پایبند باشیم!✔


دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق

موافقید امروز، شنوا بودن را تمرین کنیم؟!
گاهی انقدر دور و برمان را پر از سر و صدای کاذب می کنیم که حتی، صدای نزدیک ترین هایمان را نمی شنویم…
یا حتی صدای درونمان را…
آن صدای درون، که به تو الهام می کند، چه چیز درست است و نادرست…

همان:
« فألهمها فجورها و تقواها»
پس:
«فاستمع لما یوحی»…
و مطمئن باش، خیلی از مسائل، به دور از قیل و قال و شتاب و های و هو… با گوش دادن، حل می شود و راه، آشکار می شود!
شنوا بودن را تمرین کنیم!

دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق

مگر چقدر می شود در این خانه های سقف کوتاه دلگیر، اکسیژن خالص به ریه ها کشید؟!

اصلا گاهی تمام باورهایی که یک عمر قبولشان داشتی، به چالش کشیده می شود و تو می مانی سردرگم و پریشان که چه چیز درست است؟!

دلت هوای خانه های دلباز و روزهای بی غل و غش سادگی را می کند.
قرآن لب طاقچه، هنوز هم منتظر است تا بگشایی اش…
صدای حضرت یار، آرامت می کند…
او کنار توست و می گوید:
« لا تخف و لاتحزن»
نترس و غمگین نباش…



دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق

گناهان ریز ریز کوچولو که به چشم نمی آید را دست کم نگیریم.

همین ها یواش یواش کدرمان می کند و یکوقت چشم باز میکنیم و میبینیم ملکه شده این عادت های تکراری زمینگیر کننده…

گناه را عادی جلوه دادن، و جرئت « نه» گفتن به خالق قدرتمند جهان، هفت آسمان را می لرزاند.
و تسویف که از ترفندهای شیطان است، باعث می شود، مدام دست دست کنیم و خلوت درونی و حساب کتاب شخصی و توبه را به عقب بیندازیم.

اینجور مواقع کلام استادهای ناب عرفان حسابی حال دلمان را خوش می کند و انرژی شروع به ما می دهد.
گاهی خودت را مهمان کلام عرفا کن و جرعه ای از دریای معرفتشان بنوش.

دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق

دسته گلی زیبا و خوش عطر از کلام آقای قاضی:

میرزا علی قاضی(رحمه الله) می گوید:

از وسوسه های شیطان این است که توبه را در نزد انسان بزرگ جلوه می دهد تا از نزدیک شدن به آن بترسد و در عوض، گناهان را کوچک جلوه می دهد تا انسان به انجام آن رغبت کند.

وقتی زیاد « منم، منم» می کنیم، هر چقدر هم که پر قدرت باشیم، کم می آوریم.
انگار یکه و تنها مانده ایم و سنگینی تمام بارهای عالم روی شانه های ماست.
و این حس خوبی نیست!

مثل رباتی که برنامه ریزی شده فقط کار کند و کم نیاورد!

اما وقتی ضمن کار و تلاش، نگاهت به آسمان باشد و تمام حول و قوه و نیرو را از او ببینی، دلت قرص و محکم می شود!
آنوقت عرق پیشانی ات را با پشت دست پاک می کنی و لبخند می زنی!

حتی اگر ظاهرا به نتیجه دلخواهت نرسیدی هم افسرده و پریشان نمی شوی. ??

و اگر به هدفت رسیدی، دچار عجب و غرور و حس « شاخ غول، شکستن» نمی شوی! ?

زیرا ذکر لبت و باور قلبی ات این است:

« لا حول و لا قوة إلا بالله »❤


دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق