دین آرامش بخش ما

همه چیز انگلیسی یاد گرفتن که به این ژست های “اوه تیک ایت ایزی” و یک مشت ادا و اطوار و لهجه مثلا غلیظ و در واقع ضایع نیست!
یک خروار پودر و کرم پودر و سرخاب، سفیداب و چهره های “اجق وجق” که مثلا من خیلی خارجکی ام.
غافل از اینکه آنجا فقط افراد معلوم الحال با شغلهای “اسمش را نیار” و یا رقاصه ها و خواننده ها آن هم در هنگام ایفای نقش به این شکل و شمایل ظاهر می شوند.
بگذریم که اگر سر حرف باز شود، بحث زیاد است…

راستش امروز از دل واژه های انگلیسی به نکته جالبی رسیدم.
چون تازگی ها عادت کردم هر روز کشفیاتم را با شما هم در میان بگذارم.
خوب گوش هاتونو بیارین جلو:
درباره تفاوت بین بیماری و سلامتی و بررسی این دو واژه می خواندم و رسیدم به این نکته جالب در کتاب دکتر وین دایر درباره این که واژه «illness» یعنی بیماری با حرف i (من) شروع می شود و این «من» و جدا بودن از حقیقت الهی که سبب تکثر می شود منشاء تمام بیماری ها و مشکلات و آسیب هاست.
و از طرفی واژه «wellness» (سلامتی) با حروف «we» (ما) آغاز می شود که نشان دهنده اتحاد با قدرت مطلق الهی است.
انسان با باقی ماندن در حالت «we» و در واقع با اتصال بین خود و خدا در ایمنی، وحدت و آرامش باقی می ماند.

به این فکر کردم که چقدر ما قطره های کوچک، بدون اتصال به دریای بیکران آن حقیقت ازلی و ابدی عالم، کوچک و محو شدنی هستیم.
یک نوع نگرانی، حس آسیب و پریشانی در معلولی که خود را جدا از علت غایی اش می داند، به چشم می خورد که سبب تضعیف نیرو و پراکندگی انرژی اش می شود.

اما همین قطره ها در وحدت با وجود خداوند یکتا، خود بخشی از آن بی نهایت مطلق می شوند و به صفات عالی و آرامش بخش و امن و امان او متصل می شوند.

بی اختیار به یاد حدیث سلسلة الذهب از حضرت رضا علیه السلام افتادم:
«کلمة لا اله إلا الله حصنی. فمن دخل حصنی امن من عذابی»


دین آرامش بخش ما
به قلم شیدا صدیق
https://golenarges18.kowsarblog.ir/