دین آرامش بخش ما

میوه جزو علاقمندی های من نیست. بیشتر، شیرینی جات و نوشیدنی های خوش طعم را ترجیح میدهم.
البته به جز توت فرنگی که عاشقشم.
گاهی فکر می کنم اصلا بی خیال ویتامین. بگذار فقط از دوست داشتنی هایم لذت ببرم.
چی میشد کیک شکلاتی خیس، یک عالمه ویتامین مفید داشت؟ و یا شیرینی قطاب که خیلی دوستش دارم یک عالمه فسفر به مغزم اضافه می کرد؟!
(شاید هم بکنه! آخه قطاب توش گردو داره، بیخود نیست انقدر باهوشم)
چه میشد اگر موقع تماشای فیلم مورد علاقه ام و لذت بردن ازش، یکهو یک عالمه اطلاعات علمی در مغزم ذخیره میشد؟ و موقع خوردن قهوه و شکلات، کارهای تلنبار شده ام خود به خود انجام میشد.
یا وقتی غذای مورد علاقه ام (شوید باقلی پلو با گوشت بره) را میخورم درست به اندازه شلغم، خواص آنتی بیوتیکی به بدنم تزریق میشد؟!
بعد دوباره فکرم میرود سر این موضوع که چرا همیشه بد مزه ها، اینقدر پر خاصیت و مفیدند و خوشمزه ها مضر و ممنوعه…

اما شاید بشود از ترکیب وظایف و دوست داشتنی ها، معجون خوش طعمی ساخت.
ضمن اینکه لذت بردن را نفی نمی کنم.
اما صرف لذت بردن های سطحی، از انسان، موجود پوچی می سازد که به مرور زمان، خودش هم خودش را قبول ندارد.
اصلا جالب نیست که وقتی روبه روی آینه فطرت می ایستیم با چهره حیوانی خود روبه رو شویم. همان که فقط دنبال بخور و بخواب های حیوانی و رشد دادن به قسمت های جسمانی وجودش بود و از تعالی روحش کاملا غافل ماند.
عبارت «کلأنعام بل هم اضل» سزاوار روح‌زیبایی نیست که در ما به ودیعه گذاشته شده است.
ولی از آن طرف هم ریاضت های بیجا و پرهیز از نعمت های زیبایی که برای ما آفریده شده است را نمی فهمم!
شاید اهلش بفهمند.
نمیدانم..‌.
اما من دست رد زدن به نعمت ها و هدایای زیبای خدا را دوست ندارم.
دوست دارم زندگی را لحظه لحظه نفس بکشم و خود گمشده ام را لای آیه های مصور خدا در جهان هستی پیدا کنم.

شاید یک روز بفهمم که در میان همین روزمره های ساده زندگی، کلی فرصت ناب، مخفی شده بود برای به او نزدیک شدن.

شاید یک روز بفهمم معنی این حدیث را که اگر یک ساعت کنار همسرت عاشقانه و با آرامش بنشینی بهتر است از شب تا صبح اعتکاف آن هم در مسجدالنبی یعنی چه!

شاید یک روز بفهمم اینکه بزرگان می گویند دنبال ریاضت های پیچیده و نوک کوه و ته غار نباشید، همین اخلاق حسنه و صبر جمیل در ارتباطات خانوادگی از سخت ترین ریاضت هاست یعنی چه!

شاید یک روز عمیق بودن این حدیث را از پس ظاهر ساده اش درک کنم که “وقتی زنی با نیت پاک و الهی حتی استکانی را در خانه جابه جا میکند چه اجر عظیمی دارد"!

شاید یک روز بفهمم که بی جهت در دل واژه های عجیب و یا در قله قاف به دنبال سیمرغ می گشتم.
او را همین جا در لحظه لحظه روزمره های زندگی باید حس کرد.
«و خدایی که در این نزدیکیست…»

دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق
https://golenarges18.kowsarblog.ir/



حالا برسیم به یکی از دوست داشتنی های مورد علاقه ام ( پنکیک) که سریع و آسون و خوشمزه است.
مواد پنکیک:
1و 1/2 پیمانه آرد
ا پیمانه شیر
30گرم کره
1قاشق غذاخوری شکر
1تخم مرغ
1قاشق مرباخوری بیکینگ پودر
نوک قاشق چایخوری وانیل
نوک قاشق چایخوری نمک

طرز تهیه:
تخم مرغ و شکر را با همزن میزنیم تا لطیف و کرم رنگ شود و شکر کاملا داخل تخم مرغ حل شود بعد وانیل را اضافه می کنیم و باز کمی هم میزنیم بعد شیر و کره گرم شده در فضای اتاق را هم اضافه می کنیم و با همزن هم میزنیم.
نمک و بیکینگ پودر و آرد را با هم الک میکنیم و به مخلوط اضافه می کنیم. و با قاشق هم میزنیم به هم زدن ادامه می دهیم تا گوله های آرد کاملا حل شده و مخلوط یکنواخت گردد.
از مخلوط یک قاشق بر میداربم و در ماهیتابه نچسبی که روی حرارت داغ شده می ریزیم و اگر احتیاج داشت با قاشق پخشش می کنیم که زیاد ضخیم نشه. وقتی پنکیک شروع به حباب زدن کرد و خودش را گرفت برمیگردانیم تا آن طرفش هم طلایی بشه و کاملا بپزه
پنکیک آماده ست.
و میشه با عسل یا شکلات صبحانه یا خامه و میوه های مختلف سرو بشه
(من با عسل دوست دارم)،
نوش جون
شاد باشید.❤

“نمیگم این که آدم بره چهار تا عود و شمع و زلم زیمبو روشن کنه و بشینه مدیتیشن کنه خوبه یا بد هست".
به هر حال انسان امروز در به در دنبال آرام سازی ذهنی و دریافت انرژی مثبت می گردد.
اما اصل مراقبه و رسیدن به آرامش حقیقی که اینهمه بر اهمیت آن تأکید شده به این سادگی ها نیست!
با چشم بسته و تنفس آرام و این ژست ها را به خود گرفتن هم به دست نمی آید.

مراقبه حقیقی با خودآگاه بودن، دقت روی جزئیات، خود را هر لحظه در محضر خدا حس کردن، آرامش مدام در دل هیاهو و دقت نظر داشتن و متمرکز بودن روی اعمال در روزمرگی های زندگی به دست می آید.

البته آن روش ها هم ممکن است کمک کننده باشد.
اما اوج قضیه آنجاست که این لحظات خاص و محدود را ممتد کنیم و به تمام زندگی سرایت دهیم.

علامه طباطبایی درباره حقیقت مراقبه می فرماید:

? «مراقبه یعنی توجه باطنی انسان به خدا و روی نگرداندن از آن در همه احوال.. مراقبه این است که انسان در اوقات بیداری از اول صبح تا هنگام خواب از یاد خدا غافل نباشد و تمام گفتار و کردارش برای خداوند متعال و جلب رضای او باشد او را همه جا حاضر و بر کارهای خود ناظر بداند و خویشتن را در محضر او بیابد.»
در روایت آمده است :

 اعْبُد اللهَ کَأَنَّکَ تَرَاهُ فَإِنْ کُنْتَ لَا تَرَاهُ فَإِنَّهُ یَرَاکَ (بحار ج 25 ص 204)

 خدا را آنگونه عبادت کن که گویی او را می‌بینی و اگر تو او را نمی‌بینی او تو را می‌بیند.

(در محضر علامه طباطبایی ص331)


دین آرامش بخش ما
به قلم شیدا صدیق
https://golenarges18.kowsarblog.ir/

تا حالا شده احساس کنی، بی پناه مانده ای و حقت این نبود؟

تا حالا شده احساس کنی، باید از این جمع شلوغ، فرار کنی و بعد گوشه دنجی گیر بیاوری، بالش تنهاییت را بغل کنی و یک دل سیر، گریه کنی؟

تا حالا شده دلت واقعا برای دختر معصوم درونت، همان که می خواست آیینه باشد، اما سنگ و پرتاب های ناگهان و شکسته شدن سهمش بود، بسوزد؟

تا حالا شده نگاه بارانی ات را به آسمان بدوزی، آه بکشی و با خدا، چشم در چشم، درد و دل کنی؟

تا حالا شده کم بیاوری، نگاهی به جاده سنگلاخ زندگی بیندازی، کفش های سفرت را پرت کنی و خسته و کوفته، توان ادامه ی راه را نداشته باشی؟

اما حق تو این نیست. مگر نه؟ و اخم خدا نشان می دهد که او هم از تو این را نمی خواهد.

پس وقتش رسیده که به حباب شیشه ای فکر کنی!

قصد گیج کردنت را ندارم و راستش خودم هم نمی دانم چطور نکته ای را که مد نظرم هست، با کلمات بیان کنم.

قرار نیست همیشه سپیده ی صبح آرامش باشد، گاهی خودت را در شب تار تنهایی احساس می کنی. این شب سیاه میتواند انرژی های منفی دیگران باشد، زخم زبان ها، مشکلات، تبعیض ها و…

اینطور مواقع، برای خودت حباب شیشه ای ذهنی بساز و گل سرخ وجودت را از خطرات محافظت کن.

برای خودت، یک فاصله ذهنی در نظر بگیر و تا آنجا که میتوانی تمرکزت را از منفی ها دور کن.

نکند اجازه دهی گل زیبای وجودت، در اثر تماس با سیاهی ها و زشتی ها، آرام آرام، قشنگیش را از دست بدهد و بشود یکی مثل همان ها…

در این حباب آرامشبخش، تا می توانی زیبایی ذخیره کن. دوروبرت را پر از یاد خدا، دوستان مثبت، کتاب های دوست داشتنی، فیلم های خوب، افکار عالی و…کن.

همه ی این کارها را هم به عشق آن جمیل یکتایی کن که زیباست و‌می خواهد تو نیز زیبایی را تمرین کنی.

آرام و‌زیبا ماندن، وقتی هنر است که دور و برت، موانع ریز و درشت، دهن کجی می کنند. وگرنه وقتی همه چیز دلبخواه و هموار است که آرامش تو هنری نیست!

نگذار بدی های دیگران، مثل عطسه ویروسی به باورت سرایت کند و تو هم سلامت روحت را از دست دهی.
سیاهی که مسری نیست! و در این مسیر هیچ توجیه و بهانه ای هم قبول نیست.

نکند فردای قیامت، قلبی پر از کینه و کدر به او تحویل دهی؟

نکند یک بقچه پر از گله و شکایت که” بدی ها و سیاهی ها نگذاشتند، سپید بمانم.” تحویلش دهی؟

این بزرگتربن وظیفه ایست که باید انجام دهی:
گل سرخت را-قلب سرخ عاشقت را- همانطور که پاک و خوشرنگ، تحویلت داد، تحویلش دهی.

آن روز که خیلی دیر نیست، این قلب سلیم، زیباترین هدیه ایست که به خالقت میدهی.

«یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ»


#دین_آرامشبخش_ما
#به_قلم_خودم
#انس_با_قرآن_مجید
#به_قلم_شیدا_صدیق
#برنامه_خودسازی