دین آرامش بخش ما

موهایش را با کش موی زرد، دم اسبی بست و با لبخند گفت:” خوشگلی، در سادگیه. می خوام یه تیپ اسپرت ساده و شیک بزنم که زیاد هم اجق وجق نباشه"! زنجیر طلای ظریفی که یک توپک خیلی ریز داشت به گردنش آویخت. یک تیشرت سفید و شلوار جین خوش فرم پوشید و منتظر ماند.
می دانست او از این فرم لباس پوشیدن خوشش می آید.
روبه روی آینه ایستاد. با به یاد آوردن اینکه او بیشتر دوست دارد، موهایش روی شانه هایش ریخته باشد، کش مو را در آورد.

این ساعت هم چقدر دیر می گذشت. ترجیح داد به جای شنیدن تیک تاک ساعت که حسابی روی اعصاب بود، یک فنجان شیرکاکائوی داغ، آماده کند وجرعه جرعه بنوشد و به تلوزیون نگاه کند تا وقت بگذرد.
با خود فکر کرد راستی رازش چیست که وقتی آدم منتظر هست یکدفعه صدای عقربه ها که تا به حال محو و ناشنیده بود شبیه طبل با صدای محکم روی تاروپود اعصاب می کوبد.

به خاطرات تلخ روزهای قبل فکر کرد. به کدورت طولانی مدتی که مثل بختک روی رابطه شان سنگینی می کرد.
حتی تازگی ها به قدری کار لج و لجبازی بالا گرفته بود که وقتی او از راه می رسید، از اتاقش هم بیرون نمی رفت…
اما امروز بعد از مدت ها رابطه کدر، همسرش زنگ زده بود و با لحنی گرم گفت: “شام درست نکن! از بیرون شام گرفتم.” لحنش حالت مهربان و عذر خواهانه ای داشت.
ته دلش اقرار کرد که چقدر دلش برای او تنگ شده است.
راستش در این مدت خودش هم از کینه و کدورت و رو کم کنی و لج و لجبازی خسته شده بود.
پیش خودش اعتراف کرد: “من هم کم مقصر نبودم! یک ذره کوتاه اومدن و چشم پوشی مگه چی ازم کم می کرد"؟!
.با خودش تصمیم گرفت حسابی خانه زندگی اش را گرم و نرم کند و شعله زیر خاکستر محو شده عشق را دوباره فروزان کند.
اما در عین حال، اعتراف کرد که این چند روز قهر و ابرو بالا دادن و طاقچه بالا گذاشتن، حسابی کارساز بود. با خودش گفت:
“ولی این قیافه گرفتن های چند روزه خوب جواب داد. لازم بود واقعا! من که تو دلم دوستش دارم. خدا وکیلی مرد خوبیه…اما دیگه یک کم حساب کار دستش اومد که چی به چیه"!
با صدای تلفن با خوشحالی گوشی را برداشت که صدایی سرد پرسید:
“آخرین تماس از این گوشی به شما گرفته شده بود. شما با صاحب این خط، نسبتی دارید’؟!

حتی داغی فنجان شیرکاکائو هم نتوانست دستان یخ زده اش را که به دور فنجان گره خورد بود، گرم کند.
حتی صدای شکستن فنجان هم نتوانست او را از مات و مبهوتی خارج کند.
فرصت ها از دست رفته بود و تنها چیزی که باقی ماند، سرمای سوزناک مرگ بود و شعله عشقی که برای همیشه زیر خاکستر فاصله، دفن می شد.



پی نوشت:

در دنیایی که تا این حد موقتی هست، به جز محبت و عشق، هر نیروی دیگری کار خراب کن است.
شاید به ظاهر جواب داد.
شاید دیگران مجبور شوند با خواسته های ما راه بیایند.
اما اگر لحظه ای به فرصت های تمام شده فکر کنیم، هرگز قلبمان را با کینه و کدورت و انرژی منفی سیاه نمی کنیم.


دین آرامش بخش ما
به قلم شیدا صدیق
https://golenarges18.kowsarblog.ir/

“پاشو بیا شام بخور دیگه؟ از اون کتلت هایی که خیلی دوستش داری درست کردم با سیب زمینی سرخ کرده و گوجه های سرخ شده ی کنارش.”
از بچگی عاشق کتلت های خوشمزه ای بودم که مادرم درست می کرد.
وقتی به خانه زندگی خودم رفتم خیلی سعی کردم شبیه او درست کنم اما نشد.
هر چند تمام دوستانم از کتلت های خوشمزه ایی که درست میکنم، حسابی تعریف می کنند.
اما نه! این، آن نیست. به دلم نمی نشیند.
شاید ادویه هایش فرق دارد.
اما نه او فقط همان نمک، فلفل، زرچوبه را استفاده می کند.
او‌خیلی ادویه باز نیست!
فکر کنم کار، کار یک ادویه مخصوص باارزش باشد مثلا چیزی شبیه به “عشق واقعی و محبت مادرانه” که چاشنی خوش طعم آن است.

به چشمان مهربان و نگرانش نگاه میکنم.
نکند فهمیده چقدر غمگینم؟!
آخر او با بقیه فرق دارد! او مادر است!

با صدایی شاد و آرام از زیر چادر نماز میگویم: “بگذار این تعقیبات تموم شه، زودی میام عزیزم".
و‌ مادرم می گوید: “باشه زودتر بیا پس … ولی‌ بدون تو که مزه نمیده…ظرفا رو نمیچینم تا تو بیای".

فرقی ندارد! کی! کجا! و چگونه!
به هر حال این لحظات خاص، گاهی وجود دارد.

ممکن است صدای همسرم باشد که می گوید: “هر وقت تموم شد نمازت، پایین تو ماشین منتظرتم! یه کم زودتر فقط…باشه؟!”
یا صدای با محبت دوستی که برای عصرانه ایی صمیمانه٬ دعوتم می کند.

راستش این طور مواقع دلم تنهایی مطلق می خواهد.
مهربانی هیچکس را نمی خواهم! حتی عزیزترین هایم را.
نه مادر نه همسر نه خواهر نه فرزند نه دوست صمیمی و نه هیچکس دیگر در این عالم!
حسی شبیه این که وقتی میل نداری و از شیرینی جات زده شده ای، به زور، چندین و چند کیک خامه ای بزرگ به خوردت بدهند.

اینطور مواقع عادت دارم چادر نمازم را طوری پایبن بیاورم که هیچکس صورتم را نبیند.
جز او!
انگار همه نامحرم می شوند و فقط اوست که حق دارد از زیر چادر، اشکهای مخفی و چشمان بارانی ام را ببیند.
بی قرار آغوش گرم و اطمینان بخش او می شوم.
می خواهم تنها محرم حقیقی من در این عالم، اشکهایم را پاک کند و نوازشم کند.
.
در واقع این لحظات خاص غمگین، بی دلیل هم نیست.
شاید از کسی ناراحت شده ام که انتظارش را نداشتم.
شاید بهم ثابت شده دیگران آنطوری که وانمود می کنند نیستند و یا هر دلیل دیگری…مهم نیست.
دلایل زیاد است! مگرنه؟!
عالم هبوط و تکثر و ماده این حرف ها را هم دارد دیگر!
از این«أسفل السافلین» به تعبیر قرآن، که نمی شود انتظار بهشت داشت.

نمی دانم این حس غمگین را دوست دارم یا نه!
فکر میکنم که نه! حس خوبی نیست!
اما در عین حال آن احساس نزدیکی و عشق عمیق او را در این لحظات خاص، به شدت دوست دارم.
حسی که لابه لای شادی های لوس شلوغ پلوغ گمش می کنم.
انگار یک دسته گل یاس یا مریم خوش عطر در دست گرفته ام که سجاده ام را سرشار از بوی خوشش می کند و بی نیازم می کند از تمام عطرهای زمینی…

چادر نمازم را پایین تر می آورم و زیر آن قایم می شوم.
با خود فکر میکنم کجاست آن چادر نماز نرم و آرامش بخشی که وسعتش تمام عالم را پر کند؟!
همان که در تمام عمر زیر امنیت آن پناه بگیرم و آرام شوم! نه فقط در ابن لحظات خاص…

اگر او اشک هایم را پاک کند، به هیچکس نمی گویم که در خلوت دنج چادر نمازم، چه عاشقانه معنوی زیبایی را تجربه کردم.
آن وقت قول می دهم دیگر نترسم!
اصلا مگر می شود کسی که حامی اش خداست بترسد؟!


پ.ن :

1- همزمان که در این شب های قدر، به همدیگر “التماس دعا” و “حلالم کن” می گوئیم، در خلوت درونی با خود فکر کنیم که چطور زندگی کنیم که دلی از ما نرنجد.

2- بد است که دلیل حس بد کسی باشیم!
اگر در این شب ها دلی از دست ما گرفته باشد تنها دو کلمه “حلالم کن"! کافی نیست!
بلکه باید در سبک زندگی خود و رفتارمان تجدید نظر کنیم و این شب ها، ساعاتی را به بازنگری جزئی ترین رفتارهای خود بپردازیم.

3- مؤمن یعنی انسان آرام! یعنی کسی که همه کنار او حس أمن و امان آرامش را تجربه می کنند.
مؤمن باشیم! به معنی واقعی کلمه!

4- حضورمان مثل کلید، چاره ساز و گشایش دهنده مسیر زندگی دیگران باشد.
نه مثل زنجیر سد راه آدم ها…
به قول نظامی:
«کلیدی کن! نه زنجیری در این بند»


5- اگر توانستیم اینقدر دوست داشتنی و آرام و مفید زندگی کنیم، آنوقت خود به خود در دعاهای دیگران جا می گیریم.
حتی بدون گفتن “التماس دعا”


دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق

https://golenarges18.kowsarblog.ir/

گاهی اوقات ترفندهای همسرداری را از زبان آرایشگرها شنیدن هم برای خودش عالمی دارد.
همیشه که نباید لای کتاب های قطور روانشناسی که گاهی لقمه را هفت بار دور سرشان می پیچند و آخر سر هم یک جمله نا مفهوم تحویل ادم می دهند، به دنبال دستورالعمل گشت!

بحث در مورد همسرداری و جنگ و صلح های معروف بین زوج ها، حسابی گرم شده بود.
آرایشگر خوش سخن دوست داشتنی می گفت:
“میدونید؟ تموم این حرفا رو بی خیال! من یه تکنیک جذاب دارم که همیشه ی خدا جواب میده".
و وقتی با چشمان گرد شده و مشتاق بقیه رو به رو شد و با زمزمه های “وای واقعا؟ خب چی هست حالا؟ بگو” مواجه شد، ادامه داد:
“هر وقت بحثمون میشه جای اینکه بنشینم غصه بخورم و هزار حرص و جوش…پا می شم میرم حسابی به خودم می رسم. انقدر که مات و مبهوت می مونه…یه اخم و دلخوری جذاب هم مینشونم رو چهره م…بعد هم هی به بهانه ظرف و ظروف و کارهای روزمره، جلوش مانور میدم و دلبری می کنم.
البته به ظاهر تحویلش نمی گیرم و اخم و جدیتم را حفظ می کنم. به این میگن دلبری مخفی!
بعد اون که همچین محو تماشای منه، هی می خواد سر حرفو باز کنه و خلاصه حسابی از موضع خودش پایین میاد".

عکس العمل ها متفاوت بود و هر کسی طوری واکنش نشان داد:

“برو بابا! حال داریا…وسط دعوا و دلخوری چه دل خوشی داری که فکر این ادا اطوارهایی!

“وای چه روش خوبی! حتما امتحانش می کنم".

“چه کار سختیه! ولی آفرین که انقدر مسلطی که تو اون اوضاع و احوال، اینجوری عکس العمل نشون میدی”

در کتاب های روانشناسی به ویژگی تصویری بودن و به عبارتی ویژگی بصری و دیداری بودن مرد اشاره شده است.
همانطور که خانم ها، بیشتر سمعی هستند و به ویژگی های شنیداری و همدلی ها و محبت هایی که به زبان اورده می شود، عکس العمل مثبت نشان می دهند.

نمیدانم قضیه «لتسکنوا إلیها» به راستی چه معانی مختلفی می تواند داشته باشد.
اما ایجاد سکون و آرامش و حس مطبوع و دوست داشتنی ایجاد کردن، از هنرهای یک زن کامل هست.
زنی که گاهی در اوج عصبانیت هم به جای عکس العمل های آنی و بی فایده، به عقلش رجوع می کند و گزینه دلبری کردن و آرامش بخش بودن را انتخاب می کند.
گاهی کار راحتی نیست
وگرنه که جهاد، نام نمی گرفت!
تگنیک های جذاب ارایشگرانه را که نمی دانم، جواب می دهد یا نه!
اما این را می دانم که هر حرکت کوچکی اگر به نیت ایجاد عشق، صلح و آرامش باشد، قطعا بی حواب نمی ماند!
حتی اگر هیچکس آن را ندید اما آن که باید ببیند، می بیند!

دین آرامشبخش ما
به قلم‌ شیدا صدیق
https://golenarges18.kowsarblog.ir/

“صبر کن الان روشو کم‌ می کنم، هر چی سکوت میکنم جری تر میشه، فکر کرده با ساده طرفه"!
با خشم در حالیکه بدنش می لرزید از جایش بلند شد و هر چه تو دهنش بود، بارش کرد! حرف هایی که در این مدت ته قلبش تلنبار شده بود.
رنجش هایی که در دلش داشت. عقده هایی که در وجودش رخنه کرده بود‌
“تو بگو من بگوها” شروع شد و فضا هر لحظه بیشتر و بیشتر از انرژی سیاه نفرت، انباشته می شد!
دیگر خودش هم کنترلی روی حرفهایش نداشت، مثل مسخ شده ها، فقط فریاد می زد و می گفت و می گفت…
سبک شد، عقده هایش خالی شده بود‌ اما تپش قلبش تند شده بود. پس چرا حس خوبی نداشت؟
چرا به آرامش نرسیده بود؟!
چند ساعت بعد در حالی که به شدت عذاب وجدان گرفته بود، افتاد به عذر خواهی و عبارت هایی مثل ” ببخشید واقعا منظوری نداشتم” و از این حرف ها…
اما آیا همیشه، همه چیز قابل جبران است؟!

پی نوشت:

1- در قرآن کریم، صدای بلند به صدای حمار تشبیه شده است و از آن به شدت نهی شده است.

2- در قرآن کریم بر قول سدید و کلام محکم و سنجیده سفارش شده است.
قرار نیست انسان همیشه به اصطلاح “خفه خون” بگیرد و همه چیز را توی دلش بریزد. اما با قیل و قال و خشم بی ترمز و افسار گسیخته هم چیزی علاج نمی شود.

3- گفتگو یک هنر است. باید این مهارت را در خود تقویت کنیم که به جا و کاربلد و با شیوه های صحیح، کلام خود را به گوش مخاطب برسانیم.
آیت الله جوادی آملی درباره قول سدید در قرآن مجید می فرماید:
?
«قول_سَدید را قرآن سفارش کرد نه «قول شدید» را‼️

? فرمود: (قُولُوا قَوْلاً سَدِیداً) ?

کلام_برهانی حرف سدید است، داد کشیدن‌ها اثری ندارد».⛔️ ❌

4- کاش دست از باری به هر جهت رفتار کردن برداریم و خودسازی را جدی بگیریم.

5- ثواب ختم قرآن در ماه رمضان بسیار زیاد است. اما کاش با عمل کردن به کلام خدا، نشان دهیم که قرآن فقط برای مد و یرملون و خواندن و رد شدن از آن نازل نشده است.


دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق

https://golenarges18.kowsarblog.ir/