دین آرامش بخش ما

ایام اعتکاف، تعطیل شده اما اعتکاف درونی ما که تعطیل نشده!
نکنه خدا خواسته با ما خلوت کنه؟ و یه سری حرفهای لازم را در گوشمون بگه…
زمزمه هایی که لای شلوغ پلوغی ها و بدوبدو های هر روزه، نمی شنیدیمشان…
برای هر چیزی وقت می گذاشتیم إلا اینکه یه گوشه دنج پیدا کنیم و یک حریم خلوت و بنشینیم ببینیم با خودمون چند چندیم؟!
پنجره ای باز کنیم به سمت آرامش گمشده ای که فراموشش کرده بودیم!
راستی شستشوی دستتاتون در چه حاله؟!
و آیا لای این شستشوهای مدام، فکر شستشوی باطنی هم افتاده ایم؟!

گناهان ریز و درشت مثلا بداخلاقی ها، دل شکستن ها، شایعه پخش کردن های مجازی و حقیقی، بدگویی ها، منم منم ها، حسادت ها، حرص و جوش ها و…

شاید هم زیادی دوروبرمان را شلوغ کرده بودیم، آنقدر شلوغ که خودمان را لای انبوه برنامه ها گم کرده بودیم!

خودمان را پیدا کنیم!
آن خودی که ارزش پیدا شدن دارد.
آن خودی که مثل یک بچه گم شده ی بغض کرده، منتظر نشسته تا پیدایش کنیم!

پنجره ای باز کنیم به سمت زیبایی های بی غل و غشی که تمام عمر، حال دلمان را باصفا کند، آنقدر باصفا که بتوانیم دیگران را هم به تماشای قابی از آرامش دعوت کنیم!


به قلم‌ شیدا صدیق
دین آرامشبخش ما


https://golenarges18.kowsarblog.ir/




پی نوشت:

رعایت بهداشت و‌شستشو و توصیه های پزشکی بسیار ارزشمند است و شکی در آن نیست.
اما کاش کمی هم بهداشت روان، و آب و جاروی درونی را جدی بگیریم.