دین آرامش بخش ما

خیلی دوستت دارم❤ و مشکل من هم همین است. وقتی کسی را خیلی دوست دارم نمی توانم درباره اش خوب بنویسم. دیدی با همه راحت و ریلکس صحبت می کنی ولی تا به کسی که برایت خاص هست می رسی ناگهان عوض می شوی و دست و پایت را گم می کنی. انگار برعکس می شود. هر چه می خواهی بیشتر مورد تأییدش واقع شوی و قشنگ تر حرف بزنی، همان حرف های روزمره ساده ات هم یادت می رود.
شبیه بی دست و پاها به نظر می رسی.
باشد! تسلیم! از خیر قشنگ نوشتن می گذرم و دبستانی حرف می زنم.

تا به حال محال بوده تولدت بشود و من عیدی ام را از تو دریافت نکنم.
تو کسی بودی که هیچکس را هرگز و هرگز دست خالی رد نکرده ای. خیلی والا منش و اصیل زاده ای ! پدر و مادرت هر دو معصوم اند و وقتی یک دریا به دریا می رسد باید هم اولین فرزندشان مثل تو تا بی نهایت مطلق، ماندگار و‌ جاویدان باشد‌ و موج، موج کرامت و سخاوت به دنیا ارائه دهد.

می دانی؟ همیشه فکر می کنم کاری که تو کردی، سخت ترین کار دنیاست! اینکه از طرف خدا مأمور به سکوت شدی. و تمام زشتی ها و توهین ها را شنیدی و دم نزدی! اگر هزاران نیزه و شمشیر به بدن بخورد، باز یک لحظه است‌. اما اینکه تو لحظه به لحظه، تمام سختی ها را چون کارد بر جگر تحمل کنی و صبر جمیل، هدیه کنی و حتی با قاتلت زیر یک سقف زندگی کنی و به امر خدا، دم نزنی، چقدر صعب و دشوار است.

تو به ما درس دوست داشتنی بودن حتی در دل‌ شرایط ناگوار را آموختی.

تو به ما یاد دادی حتی وقتی دلت خون است، باید به هستی زیبایی و برکت تحویل دهی.

تو به ما یاد دادی مهم‌ گوش به فرمان دستور خدای یکتا بودن هست. حتی اگر این دستور، صلح و سازش با کسانی باشد که خون به جگرت کرده اند.

تو به ما یاد دادی کریم بودن و دست دهنده داشتن در جهان هستی چقدر انسان را باعظمت و خواستنی می کند.

تو به ما باد دادی حتی با مواد اولیه بد و نامرغوب(شرایط وحشتناک پیرامون) هم می توان، زیباترین و‌ درخشان ترین کالا یعنی کرامت، روی خوش، زیبایی، بخشش و بزرگواری را تولید کرد.

تو به ما یاد دادی هدیه ای از طرف خدا باشیم. یعنی وجودمان مثل یک کادوی طلایی زیبا، شادی بخش و‌ پربرکت باشد.
“هدیه ای از طرف خدا بودن” صفتی هست که پدربزرگت حضرت خاتم درباره ات به کار می برد.
«الحسن هدیة من رب العالمین»❤


پی نوشت:

1- می خواهم این راز در گوشی را فاش کنم:
تا به حال، محال بوده برای امام حسن علیه السلام، قدمی هر چند کوچک بردارم و جبران کردنش را به سرعت برق و فی الفور در همین دنیا نبینم.
حالا جبرانش در عالم بعد، بماند…

2- فرزند بزرگ امیرالمؤمنین و‌حضرت زهرا، به شدت غریب است. این غربت فقط مربوط به بقیع و سوت و کوری و بی حرم بودنش نیست. به بی معرفتی ما در حق شناخت عظمت او بر می گردد.
هر طور شده حتی با قدم های کوچک، ارادتمان را نشان دهیم.
مثلا عیدی دادن به بچه ها و بیان اینکه تولد امام حسن هست، می تواند بذر عشق به او را در دل بکارد.
یا درست کردن غذای خوشمزه یا کیک تولد و هدیه دادن به عزیزان، یا بخشیدن کسی که ناراحتت کرده، خلاصه به هر روشی…

3- حضرت زهرا سلام الله علیها بارها به خواب علمای بزرگ آمدند و گله کردند که برای حسینم سنگ تمام می گذارید، اما مگر حسن علیه السلام، فرزند من نیست؟!
مگر پسر بزرگ من نیست؟! مگر غریب مادر نیست؟!?
با قدمی هر چند ناچیز دل حضرت زهرا را شاد کنیم. نگران نباشید وقت هست. چرا به همین یک روز، بسنده کنیم؟!

4- یکی از بزرگ ترین هدیه های ما به او در روز تولدش این است که: شبیه او شدن را تمرین کنیم.
قلبمان سرشار از صلح و آرامش باشد و به جهان پیرامون، شیرینی عطا کنیم، حتی اگر جگرمان از زهر تلخ و منفی امواج پیرامون، زخمی شده باشد.

دین آرامشبخش ما
به قلم شیدا صدیق

https://golenarges18.kowsarblog.ir/


در این سحر نورانی نیمه ماه رمضان، چند بیت شعر تقدیمتان می کنم، به امید آن که کریم اهل بیت، جیب ما یتیمان کوی دوست را نیز پر از نور و ستاره کند.
نوری که روشنایی ابدی اش، دنیا و آخرتمان را نورانی و چراغانی کند.


آن امامی که تا سحر دیشب
روی لب‌های من غزل می‌ریخت

آن که در جیب کودکان یتیم
قمر و زهره و زحل می‌ریخت

آن کریمی که در پیالۀ دست
هر چه می‌ریخت لم یزل می‌ریخت

از هر آن کوچه‌ای که رد می‌شد
حُسن یوسف در آن محل می‌ریخت

آن امامی که روز عاشورا
از لب قاسمش عسل می‌ریخت❤



شعر از سیدحمیدرضا برقعی